دستان قدرتمند دستگاه ها به دست فضانوردان می رسد!

به گزارش ایسنا، از زمان پایان برنامه آپولو ناسا در سال 1972، انسان ها به ماه سفر نکرده اند، اما برنامه آرتمیس به زودی انسان ها را به سطح ماه باز می گرداند و اولین فرود انسان بر روی ماه در حال حاضر برای سال 2026 برنامه ریزی شده است. فضانوردان آرتمیس آرزو خواهند کرد کارهایی را انجام دهید که انسان ها قبلا هرگز انجام نداده اند، مانند ساختن یک پایگاه قابل سکونت برای امکان بازدید طولانی از ماه و کاوش در قطب جنوب دهانه آن.

به گزارش سی ان ان، نوآوران در سراسر جهان در حال کار بر روی راه حل هایی هستند که به آنها کمک می کند تا به اهداف خود دست یابند و آنها را ایمن نگه دارند. این مبتکران شامل محققان موسسه فناوری ماساچوست (MIT) هستند که در حال توسعه مجموعه‌ای از اندام‌های روباتیک پوشیدنی برای کمک به فضانوردان پس از تصادف هستند.

این فناوری که SuperLimbs نام دارد برای بیرون آمدن از کوله پشتی حاوی سیستم پشتیبانی از زندگی فضانوردان طراحی شده است. هنگامی که کاربر روی زمین می افتد، یک جفت اندام اضافی می تواند گسترش یابد تا اهرمی ایجاد کند و به فرد کمک کند بلند شود و انرژی خود را برای کارهای دیگر حفظ کند. به نوعی می توان این فناوری را با کوله پشتی کارآگاه و اعضایی که از آن بیرون می آید مقایسه کرد.

گرانش جزئی ماه حفظ تعادل را دشوار می کند. طبق مطالعه دانشگاه میشیگان، 12 فضانوردی که در طول ماموریت های آپولو روی ماه قدم زدند، 27 بار و نزدیک به 21 بار دیگر سقوط کردند.

هنگامی که فضانورد چارلی دوک (چارلی دوک) در سال 1972 در حال انجام آزمایشات بر روی خاک ماه بود، روی سطح ماه افتاد. سه بار سعی کرد بلند شود. این مطالعه نشان داد که تصادفات زمانی که فضانوردانی مانند دوک نمونه‌هایی را جمع‌آوری می‌کردند یا از وسایلی استفاده می‌کردند، شایع‌تر بود، که احتمالاً فضانوردان آرتمیس وظایفی را انجام می‌دهند.

Superlimbs می رسد

Superlimbs حدود یک دهه پیش توسط هری اسادا، استاد موسسه فناوری ماساچوست توسعه داده شد و قبلاً توسط کارگران کشتی سازی و هواپیما آزمایش شده است.

اکنون آنها برای فضانوردان سازگار شده اند. اریک بالستروس، دانشجوی دکترا در مؤسسه فناوری ماساچوست، تابستان را به عنوان بخشی از کمک هزینه تحصیلی ناسا بر روی ابر اعضا در آزمایشگاه رانش جت ناسا گذراند.

او می گوید که این سیستم به کمی کار بیشتر نیاز دارد، اما امیدوار است که آن را برای استفاده در ژانویه آماده کند.

ممکن است چالش های دیگری نیز وجود داشته باشد. دکتر جاناتان کلارک، استاد بالینی نورولوژی و پزشکی فضایی در کالج پزشکی بیلور، می‌گوید که محیط خشن فضا، از دما گرفته تا آلاینده‌هایی مانند گرد و غبار و تشعشعات الکترومغناطیسی، می‌تواند تأیید استفاده از فناوری را پرهزینه و زمان‌بر کند.

انتهای پیام