خبرگزاری بیشتر; گروه مجله: این روزها صحبت از انتخابات است. شورای نگهبان چند روز پیش با ارائه فهرستی از نامزدهای تایید صلاحیت شده، شش نام را در سبد انتخاباتی مردمی قرار داد. حالا در آرامش نسبی حرف و حدیث بین این شش نفر به هم می خورد.
تنها چند روز مانده به اعلام حکم شورای نگهبان، پیش بینی های متفاوتی درباره ترکیب نهایی کاندیداها وجود داشت. خیلی ها از رقابت نهایی قالیباف و لاریجانی صحبت کردند، گروهی دیگر معتقد بودند لاریجانی گزینه ای است که می تواند حمایت اصلاح طلبان و اعتدال گرایان را جلب کند. گروهی مدعی بودند که آخرین رکن اصولگرایان اجماع حزبی علیه روی علی لاریجانی خواهد بود. بعضی ها یادشان افتاد که ممکن است دوباره تایید نشود و مثل چهار سال پیش به تیم نهایی راه پیدا نکند.
لاریجانی اگرچه شانس زیادی برای رقابت در پیش بینی ها و نظرسنجی ها داشت، اما در بین دوازده نفر قرار گرفت. هيچ كس شورای نگهبان تایید نهایی را نگرفت و با وجود اینکه تجربه سیاسی و اجرایی قابل قبولی دارد، نتوانست قسمتی از نامزدهای ریاست جمهوری
آنچه در مورد رد صلاحیت علی لاریجانی قابل توجه است زمانی مشخص می شود که رفتار او در این تصمیم را با رفتار افراد مشابه مقایسه کنیم. محمود احمدی نژاد را به خاطر دارید؟ وی در پی ردصلاحیت های قبلی، سخنان تندی علیه شورای نگهبان بیان کرد و قانون اساسی را زیر سوال برد.
احمدی نژاد که با این سازوکار برای دو دوره در لیست نامزدهای انتخاباتی قرار گرفت و در زمان ثبت نام برای حضور در انتخابات ریاست جمهوری، کرسی ریاست جمهوری را اشغال کرد. ۱۴۰۰ وی شرایط و ضوابط انتخابات را مشخص کرد و گفت: تحریم انتخابات قطعی است و در صورت رد صلاحیت من تغییری نمی کند.
سخنان او انتقادات گسترده ای را برانگیخت. آه تو و حواشی زیادی به همراه داشت. اما اگر رفتار امثال او را با رفتار افرادی مثل علی لاریجانی مقایسه کنیم، به راحتی می توان تفاوت سیاست و بازی های سیاسی را درک کرد. رفتار یک گروه مدبر در مقابل تصمیم شورای نگهبان اخلاقیمودب هستند و نظم و سلامت میدان رقابت انتخاباتی را تغییر نمی دهند، باید رعایت شود.
در چند وقت اخیر کم نیستند افرادی که قبل یا بعد از انتخابات احساس وظیفه نسبت به کشور را در جستجوی قدرت متحول کرده و آنقدر لجبازی کرده اند که فضای جامعه را به هم ریخته اند. آنها که به غیر از پیروزی خود به هیچ چیز فکر نمی کردند و عرصه سیاست را به میدان حل مناقشه تبدیل کردند، فراموش کردند که انتخابات باید میدان سالمی باشد تا مردم به دور از حاشیه و لجبازی، تصمیمی سالم بگیرند.
اگر ساده تر به موضوع نگاه کنیم، ممکن است در مواجهه با چنین تجربه ای عصبانی شدن، تحریم کردن، عبوس کردن و رفتارهای مشابه قابل درک باشد. پذیرفتن «رد» آسان نیست و قطعاً وظیفه هرکسی نیست که در مواجهه با آن عاقلانه و مؤدبانه رفتار کند. این نیاز به اخلاق و صبر دارد. چیزی که بعد از چند سال اخیر در فضای سیاسی کشور به آن نیاز داریم.
