به گزارش بازار، تحقیقات محققان دانشکده جغرافیای دانشگاه تهران نشان می دهد که اگرچه تا سال 2030 الگوهای گرمای شدید و نوسانی در همه جای دریاچه ارومیه و در تمام فصول سال حاکم خواهد شد، اما این دریاچه تا سال 2030 به طور کامل خشک نخواهد شد.
دکتر میثم ارگانی، عضو هیئت علمی دانشکده جغرافیا و رئیس این گروه تحقیقاتی، گفت: شدت و وسعت فضایی زمین در قسمت‌های جنوبی دریاچه بیشتر از قسمت‌های شمالی خواهد بود، به طوری که آب دائمی در برخی مناطق مناطق شمالی دریاچه خشکسالی شدیدتر و گسترده تری را نسبت به قسمت های غربی تجربه خواهند کرد. بزرگی این افزایش در قسمت های محیطی و میانی بسیار بیشتر خواهد بود.”
وی در خصوص نتیجه ارزیابی تغییرات دریاچه با توجه به فصول سال گفت: شرایط دریاچه در فصل زمستان هم از نظر شدت و هم از نظر میزان خشکسالی بسیار بهتر از فصول دیگر خواهد بود. بنابراین تغییر چندانی نسبت به زمستان های قبلی نخواهد داشت. پس از زمستان شرایط دریاچه در فصل بهار بهتر می شود، البته در این فصل شدت و گستردگی خشکسالی بیشتر از گذشته خواهد بود. دریاچه در فصل تابستان و پاییز هم از نظر شدت و هم از نظر میزان خشکسالی شرایط بسیار بدتری نسبت به فصول دیگر خواهد داشت و وضعیت در پاییز بدتر از تابستان خواهد بود.
دکتر ارگانی درباره تصاویر ماهواره ای استفاده شده در این تحقیق توضیح داد: تصاویر ماهواره ای از سنسورهای TM و ETM ماهواره لندست از زمستان 1386 تا پاییز 2022 با استفاده از موتور گوگل ارث جمع آوری شده است، این پایگاه شامل 64 تصویر شامل 16 تصویر در هر فصل است. .
استاد دانشگاه تهران درباره مدل‌های مورد استفاده در این تحقیق گفت: ارزیابی دقت عملکرد مدل‌ها نشان‌دهنده برتری مدل پیش‌بینی مبتنی بر جنگل در هر دو شاخص اعتبارسنجی RMSE و اعتبارسنجی RMSE است این مدل در مورد تغییرات دریاچه ارومیه به این معنی است که مدل پیش بینی مبتنی بر جنگل برای پیش بینی روند تغییرات در دریاچه ارومیه که در گذشته روند تغییر خاصی را دنبال نمی کرد و دارای تغییرات نامنظم فصلی بود، مناسب است .
این عضو هیأت علمی جغرافیا همچنین افزود: ما از مدل مکعب فضا-زمان برای مدل سازی فرآیند تغییرات ابعاد زمانی و مکانی در گذشته و پیش بینی برازش منحنی، پیش بینی هموارسازی نمایی و مدل های پیش بینی مبتنی بر جنگل برای پیش بینی استفاده می کنیم. تغییرات مکانی-زمانی که ما استفاده کردیم، خروجی مدل‌های پیش‌بینی شده نیز در قالب مدل‌های مکعبی مکانی-زمانی ارائه شده است برای ارزیابی دقت عملکرد مدل‌ها، از دو شاخص پیش‌بینی RMSE و اعتبارسنجی RMSE استفاده شد.
استاد گروه سنجش از دور و GIS دانشکده جغرافیا در پایان تاکید کرد: بیشتر مطالعات مربوط به کاهش شدید آب دریاچه ارومیه بر پیامدهای کاهش آب، بررسی عوامل موثر بر آن متمرکز است. احیا و مدیریت آب و پیش‌بینی روند تغییرات مکانی و زمانی در آینده مورد توجه قرار نگرفته است، اگرچه آگاهی از روند آینده دریاچه‌ها برای تدوین برنامه‌های مدیریت پایدار ضروری است و پیامدهای نامطلوب آنها را کاهش دهد.
جزئیات روش شناسی و نتایج این تحقیق در مقاله ای با عنوان پیش بینی مکانی- زمانی روند تغییرات آب دریاچه ارومیه تا سال 2030 با استفاده از مدل های مبتنی بر STC در آخرین شماره مجله علوم هیدرولوژیکی منتشر شده است.اینجا را ببینید).
