به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، مساح اذعان داشت که تمایل بیمار به مصرف مواد ممکن است دلایل مختلفی داشته باشد. یکی از آنها اعتقاد بیمار یا خانواده او است که تفاوتی بین مصرف داروهای آگونیست (که تقلید از اثر یک ماده طبیعی در بدن است) و مواد مخدر وجود ندارد. به عنوان مثال، خانواده ای به جای استامینوفن به فرزند خود متادون می دهند و معتقدند تفاوتی بین این دو وجود ندارد که می تواند به دلیل عوارض جانبی اغراق آمیز داروهای آگونیست باشد. از دیگر دلایل می توان به فشارهای خانواده یا سیستم اداری-قضایی اشاره کرد. هزینه های درمانی که ممکن است شخصاً، سازمانی یا از طریق بیمه پرداخت شود، ممکن است برای بیمار زیاد باشد یا بیمار نتواند درمان لازم را بپذیرد. گاهی بیمار به دلیل تصور نادرست از پاسخگویی به درمان های قبلی و یادگیری مهارت های کنترل وسوسه، درمان را کافی می داند و در نتیجه دوباره به مصرف دارو روی می آورد.
به گفته وی، مهمترین عامل موفقیت در بهبودی بیمار از اعتیاد، پشتکار در پرهیز طولانی مدت از مصرف مواد مخدر است. 14 مطالعه در این زمینه انجام شده است که نشان می دهد تنها عامل مرتبط با پرهیز، مشارکت داوطلبانه در برنامه های کاهش تدریجی و قطع درمان دارویی در افرادی است که معیارهای لازم را دارند. در این مطالعه، هنگام مقایسه سم زدایی درمانی (کاهش دوز و قطع متادون) و سم زدایی غیر درمانی، میزان پرهیز به ترتیب 48 و 22 درصد است. یعنی میزان پرهیز بیماران از مصرف دارو بین 22 تا 48 درصد متغیر است.
در 4 مورد از این مطالعات بین درمان سم زدایی و دلایل کاهش میل بیمار به مصرف دارو همبستگی مثبت وجود دارد و در بقیه موارد همبستگی مثبت و معناداری بین آنها وجود ندارد.
عدم تمایل بیمار به مصرف دارو.
معمولاً افرادی که کمتر تحت تأثیر پیشنهادات دیگران قرار می‌گیرند، دوره اعتیاد شدیدتر و طولانی‌تری داشتند و مصرف مجدد مواد را بازگشت به بدبختی و تاریکی قبلی خود می‌دانستند، دوزهای بالاتری از مواد مصرف می‌کردند و می‌ترسند دوز مصرفی خود را کاهش دهند. مواد مخدر و از خماری یا به اصطلاح خماری می ترسند، به روند اعتیاد برنمی گردند و دوباره استفاده نمی کنند.
پذیرش و رعایت توصیه ها در طول درمان.
این بدان معناست که آیا فرد مهارت های لازم برای اجتناب از موقعیت های پرخطر و وسوسه، ایجاد روابط اجتماعی مناسب، مقابله با خشم، مدیریت استرس، بهبود روابط خانوادگی و درخواست کمک از دیگران را آموخته است یا خیر. اگر بیمار این مهارت ها را آموخته باشد، به این معناست که جلسات مشاوره او جواب داده و توانسته اند چند قدم از مصرف دارو فاصله بگیرند. اثربخشی مشاوره و بهبود هر یک از این مولفه ها در زندگی فرد مستلزم یک دوره درمانی کافی است. سازمان بهداشت جهانی (WHO) زمان کمتر از یک سال برای کاهش دوز را ناکافی می داند. علاوه بر این، بسیاری از دستورالعمل ها کودکان زیر 2 سال را توصیه نمی کنند. تحقیقات متعدد همچنین ارتباط بیشتر درمان نگهدارنده یا پیش‌بینی قوی‌تر موفقیت در پایان درمان را نشان داده‌اند. مطالعه ای در این زمینه نشان می دهد که هر چه سریعتر دوز کاهش یابد، احتمال مصرف مجدد هروئین در فرد بیشتر می شود.
مطالعات با پیگیری 2، 4 و 6 ساله در برنامه های درمان نگهدارنده با آگونیست نشان داده است که بسته به اقدام دیرهنگام برای تکمیل درمان، شانس موفقیت در درمان اعتیاد فرد بیشتر است. تحقیقات قبلی حداقل یک دوره 2 ساله را برای کاهش دوز دارو و خاتمه درمان در افرادی که معیارهای اثربخشی مشاوره مناسب هستند توصیه می کند. البته شایان ذکر است که افزایش این مدت به 3 سال شانس موفقیت در پایان درمان اعتیاد را افزایش می دهد.
یکی از موارد بحث برانگیز تجویز دوز متادون یا استفاده از داروهای جایگزین است که با تغییر جزئی می تواند منجر به مصرف بیش از حد دارو و مرگ بیمار شود. علاوه بر این، اگر بیمار از این درمان ها به طور مستقل استفاده کند، به دلیل عدم آگاهی، با خطر بالای مصرف بیش از حد متادون و کاهش علائم هوشیاری به دلیل استفاده از دوزهای بالای بنزودیازپین ها یا الکل مواجه می شود. بنابراین رعایت توصیه ها و تجویزهای پزشک در زمینه درمان و درمان اعتیادهای بیمار بسیار حائز اهمیت است.
نکته دیگری که مصاح به آن اشاره کرد، تمایل بیمار به یک مورد و تاریخ خاص است. علائم ترک متادون در بیماران ممکن است 5 تا 8 روز پس از قطع مصرف به اوج خود برسد و سپس روند نزولی داشته باشد و در عرض 3 تا 5 روز کاهش یابد. بنابراین، 10 تا 14 روز باید برای اطمینان از قطع متادون در بیمارانی که متادون را برای یک دوره زمانی معین قطع می کنند، در نظر گرفته شود. این مدت زمانی که برای قطع متادون در نظر گرفته شده است عمدتاً برای بیمارانی است که به دلایلی مانند سفر به خارج از کشور، ازدواج و غیره تمایلی به استفاده از متادون ندارند.
مساح به پزشکان توصیه کرد که در دوزهای بالاتر از 100 میلی گرم، 10 میلی گرم. در دوزهای 40 تا 100 میلی گرم، 5 میلی گرم؛ در دوزهای 20 تا 40 میلی گرم، 3 میلی گرم؛ در دوزهای 5 تا 20 میلی گرم؛ 2 میلی گرم و در دوزهای کمتر از 5 میلی گرم، در هر مرحله از درمان باید دوز 1 میلی گرم کاهش یابد. علاوه بر این، درمانگران باید بدانند که کاهش دوز دارو ممکن است مدت زیادی طول بکشد تا موثر باشد. هنگامی که دوزها سریعتر از برنامه توصیه شده کاهش می یابد، معمولاً لازم است از درمان دارویی با سایر داروهای کمکی در یک تا دو هفته آخر و حتی یک تا دو هفته پس از قطع متادون برای تسکین علائم ترک استفاده شود. داروهای کمکی معمولاً شامل کلوئیدها، بنزودیازپین ها، ترازودون، داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی، میرتازاپین، توپیرامات و بوپروپیون هستند.
