به گزارش رکنا، نیمه دوم سال 1400 زن جوانی به پلیس آگاهی رفت و گفت: در یکی از خیابان های محله خانی آباد از سر کار برمی گشتم و با تلفن همراهم صحبت می کردم که دو جوان موتورسیکلت به من نزدیک شدند و گوشی تلفن همراهم را گرفتند.
با این شکایت تلاش برای شناسایی 2 سارق گوشی صورت گرفت.
یک روز از این ماجرا می گذشت که مردی به پلیس مراجعه کرد و گفت گوشی موبایلش توسط دو مرد موتورسیکلت در خیابان به سرقت رفته است، آدرس هایی که این مرد به پلیس دو سارق داده با آدرس سارقان موبایل زن جوان مطابقت دارد.
در حالی که در کمتر از 4 ماه، تعداد شکایات مشابه سرقت تلفن همراه در منطقه خانی آباد تهران به 25 گوشی تلفن همراه رسید و فرضیه سرقت های سریالی قوی بود.
مغایرت با مقررات بازار مبل ایران
در همین حال به پلیس آگاهی رسید که دو موتورسوار هنگام سرقت گوشی تلفن همراه یک رهگذر در منطقه یافت آباد، یک عابر را با قمه مجروح کردند و یکی از سارقان در حالی که متواری بود توسط بازار مبل ایران دستگیر شد.
دزد جوانی به نام خسرو به سرقت خشونت آمیز وی به همدستی دوستش ناصر اعتراف کرد و مالباختگان اعلام کردند که این مرد یکی از سارقان موتورسیکلت است.
ماموران ناصر را ردیابی کردند اما اثری از او نیافتند.
در حالی که تلاش پلیس برای یافتن ناصر بی نتیجه ماند، دو سارق خشن به اتهام سرقت مسلحانه متهم و پرونده آنها به شعبه دوم دادگاه کیفری یک استان تهران ارسال شد.
محاکمه متهم و دوست فراری اش
در این جلسه خسروس به دفاع پرداخت و ناصر غیابی محاکمه شد.
در ابتدای جلسه شاکیان یکی یکی در جایگاه ویژه ایستادند و به تشریح شکایات خود پرداختند.
یکی از آنها گفت: تلفن همراهم توسط این متهم و دوست فراری اش سرقت شده و فیلم دوربین مداربسته سرقت نیز موجود است که به پلیس تحویل داده ام.
یکی دیگر از شاکیان نیز گفت: این متهم و دوست فراری اش بی رحمانه موبایل مرا در خیابان دزدیدند و متواری شدند و سایر شاکیان نیز خواستار اشد مجازات برای متهمان شدند.
مرد مجروح در جریان سرقت نیز خواستار مجازات متهم شد.
ادعای عجیب در دادگاه
خسرو سپس خود را جای متهم قرار داد و گفت: جز 2 سرقتی که در مدت 10 دقیقه در محوطه بازار مبل انجام داده ام، اتهام دیگری را قبول ندارم. من دزد نیستم و آن روز هم تحت تاثیر مواد مخدر دزدی کردم.
وی در پاسخ به سوال قاضی درباره نحوه اعتراف به سرقت های خود در اداره پلیس گفت: در مرحله بازجویی با فشار روحی و روانی مرا مجبور به اعتراف کردند اما الان می گویم بی گناهم اگر 25 گوشی قیمتی را دزدیده بودم الان آنقدر فقیر نبودم که هزار تومان هم نداشته باشم.
وی ادامه داد: ناصر من را بدبخت کرد. می دانستم دزد است و نباید دوستی ام را با او ادامه می دادم. به خاطر همین دوستی ناخواسته وارد شغلی شدم که آبروی مرا برد و زندگی ام را تباه کرد. آن روز می خواستم برای دومین بار در بازار مبل گوشی سرقت کنم که مالباخته دستم را گرفت و دوستانش مرا به شدت کتک زدند و توسط بازار مبل دستگیر شدم.
قاضی گفت: چه کسی مالباخته را با قمه مجروح کرد؟
متهم پاسخ داد: ناصر با قمه به آن مرد زد و او متواری شد اما من را دستگیر کردند و حالا باید سرقت هایی را که انجام نداده ام برگردانم.
سپس وکیل وی به دفاع از خود پرداخت و گفت: موکلم در هیچ مرحله ای از پرونده به داشتن سلاح اعتراف نکرده و از هیچ سلاحی استفاده نکرده است. لذا از قضات دادگاه تقاضای تغییر اتهام سرقت مسلحانه برای موکلم را دارم.
در پایان جلسه بازرسان وارد دادگاه شدند و با توجه به شواهد پرونده، متهم فراری به 17 سال حبس تعزیری و 74 ضربه شلاق محکوم شد. شلاق و خسرو به 15 سال زندان و 74 ضربه شلاق محکوم شد.
نقض حکم در دیوان عالی کشور
با اعتراض خسرو به رای صادره، پرونده در دیوان عالی کشور مورد بررسی قرار گرفت و قضات عالی‌رتبه پس از رسیدگی به پرونده اعلام کردند به جز دو سرقتی که متهم به آن اعتراف کرده، دلیل دیگری دال بر سارق بودن وی در سایر پرونده‌ها وجود ندارد. قضات دیوان عالی کشور حکم 17 سال حبس وی را شکستند تا وی بار دیگر در شعبه هماراز از خود دفاع کند.
محاکمه دوم
خسرو این بار در شعبه هشتم دادگاه کیفری استان تهران از خود دفاع کرد.
وی گفت: من فقط دو سرقت گوشی را قبول دارم که به خاطر دوستم ناصر گل مواد مخدر را خورده بودم و در شرایط عادی نبودم. نزدیک بازار مبل می خواستم گوشی یکی را بدزدم که با افشاگر درگیر شدم و همزمان بازار مبل ایران آمد و من را دستگیر کرد. تلفن همراه گمشده را همان روز به شاکی دیگری که گوشی او را دزدیده بودم پس دادم و رضایت او را گرفتم اما در دادگاه قبلی به اتهام 23 گوشی سرقتی دیگر که در دستم نبود به زندان محکوم شدم. از قضات دادگاه تقاضا دارم به اتهام سرقت دو گوشی تلفن همراه که شاکی در آن اعلام رضایت کرده است، حکم صادر کنند. متاسفم و قول می دهم دیگر چنین اشتباهی نکنم.
وی ادامه داد: در دوران زندان به اندازه کافی تنبیه شده ام. اما دوست من که باعث این همه بدبختی شده نیز متواری است و من هیچ اثری از او ندارم.
در پایان جلسه قضات برای صدور حکم وارد دادگاه شدند.
