به گزارش صبح تایم، مهران غفوریان هم بازیگر توانمندی است و هم میهمان خوبی در برنامه های دیگران است اما برای موقعیتی مثل برنامه شب خوش که خودش مجری و مجری است گزینه خوبی نیست.
برنامه شب خوش برنامه ای گفت و گو است که به مجری گری و کارگردانی مهران غفوریان و تهیه کنندگی سلیم سنایی از شبکه سه سیما در حال پخش است.
غفوریان در این برنامه افراد سرشناس و سرشناس را دعوت می کند و با آنها به گفتگو می نشیند و طبیعتا هم حضور غفوریان به عنوان یک کمدین سرشناس برای مخاطب جذاب است و هم میهمانان برنامه، اما سوال اینجاست که چرا استفاده از این چیدمان ساده و پاسخگو به آن جایگاه و جایگاه نزد مخاطب دست نیافته است؟
شاید بتوان گفت اصلی ترین موضوعی که به پاشنه آشیل برنامه شبانه تبدیل شده است، حضور مهران غفوریان در موقعیتی اشتباه است. غفوریان پیش از این به عنوان مجری در دو برنامه «آجوبه ها» و «سه شو» ظاهر شده بود. برنامه آجوبه ها به دلیل کودک محوری و ارتباط خوب غفوریان با بچه ها موفق بود اما برنامه «سه شو» را می توان به تمام معنا شکست خورده دانست که شاید برای بسیاری از بینندگان تلویزیون خطی هم به یاد نیاورد.
مشکل غفوریان این است که بیشتر جذابیتش در موقعیت هایی بوده است که یا استندآپ اجرا کرده است (مثل خندوانه) یا به برنامه ای دعوت شده و خودش مهمان بوده و همیشه در مقام پاسخگویی بوده است. و مجری بود که با پرسش و ارجاع به موضوعات مختلف و حتی مشاجره با مهران غفوریان فرصتی برای خلق کمدی و طنز ایجاد کرد.
حالا خوش غفوریان در برنامه عصر مجبور است چنین فرصتی را برای مهمانانش ایجاد کند، متأسفانه به شکل همیشگی ظاهر می شود و همین موضوع باعث می شود که برنامه بر اساس فرضیه ای نادرست و طبیعتا این تضاد و درگیری باشد. برای مخاطب خوشایند نیست
در همان ابتدا که می خواهد مهمان را به برنامه دعوت کند، معمولاً متنی را از روی تبلت (کاغذ) می خواند که مهمان گفته خود را معرفی کند، لحن خواندن یا خیلی خشک است و عصا را قورت داده است. ، یا از آن طرف پشت بام به زمین می افتد و انگار مهمان است. برای کودکان 3 تا 7 سال معرفی می کند!
نکته دیگری که کاملا مشهود است این است که غفوریان بازی می کند (غیر از آیتم هایی که در آن نقش بازی می کند و جزو برنامه است)، همیشه در قسمت هایی از برنامه مخاطب متوجه می شود که این مهران غفوریان معمولی نیست. برای این برنامه ایفای نقش می کند که در چنین برنامه ای آفت است چون اینجا قرار است مهمان و مجری هر دو نقش بازی را کنار بگذارند و خودشان باشند.
نکته دیگر دکور و طراحی صحنه استودیو برای برنامه شبانه است. با یک نگاه ساده می توان نوعی هرج و مرج را در تمامی اجزای آن مشاهده کرد و البته در برخی موارد بسیاری از لوازم صحنه (تجهیزات صحنه) به هم بی ربط هستند، مثلا میز و صندلی پشت آن. برنامه غفوریان در ابتدای نشستن خیلی بی ربط به فضای کلی صحنه است.
از آن چراغ مطالعه کوچک روی میز گرفته تا آباژور پشت، آن صفحه بزرگی که خیابان را از آن زاویه دید در کنار دیوارهای آجری قدیمی و… مبلمان راحتی نشان می دهد! که در بخشی از برنامه با مهمان روی آن می نشینند و فقط یک جا را عوض می کنند، اما دلیل خاصی برای این تغییر موقعیت وجود ندارد، از آن میز آشپزخانه و کتابخانه پشت آن و…
شکل اجرا و معرفی اسپانسر مالی برنامه نیز بر عهده خود غفوریان است و نوع دیگری از سردرگمی در این آیتم به چشم می خورد. هیچ نوآوری و خلاقیتی در برنامه وجود ندارد که آن را از نمونه های مختلف تلویزیون یا شبکه نمایش خانگی متمایز کند و امتیاز ویژه برنامه شبانگاهی خوب است. به بیان ساده، تکراری و کلیشه ای است.
قطعا لحظاتی با کمک مهمانان معروف و ارتباط غفوریان با آنها لبخند را بر لبان مخاطب می آورد، اما سردرگمی در کل برنامه فراتر از این چند لبخند است. در مجموع غفوریان هم بازیگر توانمندی است و هم میهمان خوبی در برنامه های دیگران، اما برای جایگاه مجری و مجری بودن خودش گزینه مناسبی نیست، حداقل به شکلی که در برنامه شبانه می بینیم.
منبع: عصر ایران
