میدونی قسمت ترسناکش کجاست؟ اینکه آقای پناهیان واقعا به حرف هایش اعتقاد دارد. فاجعه بار است. اشکالی ندارد اگر این جملات را فقط برای جلب رضایت مخاطبش می گفت. اگر از طریق دوستانش گفته یکی دو سریال را تایید کند، هنوز اینطور نیست. همه این سریال های آبکی و عباراتی دو طرفه است. اصلا مهم نیست. وقتی به روز می شود بیننده تلویزیون را هم کم می کند اما اگر آقای پناهیان جدی باشد حتی بعد از این همه سال به مقوله ای مثل حجاب فکر می کند که دو سریال انجام دهد. مشکل چیه و باید چیکار کرد چون جواب نمیده؟ آیا من داستان را خیلی جدی گرفته ام؟ بله، من آن را جدی گرفته ام چون آقای پناهیان گفته اند و نه هر کار خیری مثل من. صحبت های آقای پناهیان قاطع است و بسیاری از کسانی که در راس امور قرار دارند، حتی اگر حرف او را نپذیرند، خود را موظف می دانند بر اساس آن برنامه ریزی و برنامه ریزی کنند و خواسته های او را عملی کنند. الان هم مشکل من واقعا سریال سازی و حجاب نیست، مشکل ساده سازی حکومت داری است. فکر کردن به اینکه همه چیز را می توان با لبخند و کنایه و عبارات پیش پاافتاده حل کرد نتایج ویرانگری دارد که بهارهای آن را در دوره معجزه آسای هزاره سوم دیدیم و طعم تلخ آن را با جان و دل چشیدیم. در همان زمان بود که علم، آموزش و دانش مورد تمسخر قرار گرفت و رئیس دولت با گستاخی مثال زدنی از دکترای وزیرش در مجلس دفاع کرد. ما برای این جهل آمیخته با شعارهای انقلابی هزینه زیادی می پردازیم. با این حال، زمانی که دوره معجزه آسای هزاره سوم به پایان رسید، معتقد بودیم که بهای گزافی را در قبال همه آسیب ها و ویرانی ها به دست آورده ایم و اگرچه بهای زیادی پرداختیم، اما ارزشش را داشت. فکر می کردیم بعد از آن همه بلای وحشتناک، لااقل به زودی، هیچکس جرات نمی کند علم و دانش را مسخره کند و مردم دلسوز و آگاه را به بهانه های واهی خانه نشین کند و شعار و شعار و الفاظ رکیک بزند. آنها با افتخار صحبت خواهند کرد. اما ما ماندیم و هیچ خیری ندیدیم، انگار سرنوشت ما کشورهای جهان سوم را آب جهل و خاک بلا کرده است. هزار بار دیگر وقتی از چاله به چاه، از چاه به سیاهچال و از سیاهچال به ته زمین می افتیم، در اولین فرصت با مشت های گره کرده بلند می شویم و همان کلمات را تکرار می کنیم. هزار سال پیش تا اینکه کور شد هرچیزی که نمیتونی ببینی
مشکل پناهیان و امثال او این است که یک لحظه به چیزی که به ذهنشان می رسد شک نمی کنند. اگر به دردسر بیفتند، به جای اینکه به باورهای خود فکر کنند، بلافاصله دیگران را سرزنش می کنند. برخی دیگر که معتقدند انقلابی نیستند و با اعتقاد کامل سر کار برنمی‌خیزند. پناهیان در ادامه این سخنان می گوید: هیچکس در جمهوری اسلامی پیشنهاد ساخت این سریال را نمی دهد. یعنی با همه تحولات و دگرگونی های صدا و سیما، این صدا و سیمای مورد نظر دوستان همچنان ارزشمند تلقی نمی شود و جریان تطهیر باید قاطعتر از این حرف ها عمل کند. همان چیزی که سعید قاسمی در مورد رئیس دولت سیزدهم می گوید و به صراحت می گوید: آقای رئیسی به اندازه کافی انقلابی عمل نمی کند. همان ثباتی که می گویند: مجلس بعدی باید انقلابی تر از این باشد. کسانی که این گونه صحبت می کنند خود را انقلابی ترین در ادبیات می دانند که همیشه حق با آنها به نظر می رسد. آنها همیشه مطالبه گر هستند و همیشه دیگران را متهم می کنند که اگر پیشنهادی داشتند و راه آنها را دنبال می کردند، کشور به امروز نمی رسید. چه کاری می توان کرد؟ هیچ‌کدام ما فقط می‌توانیم امیدوار باشیم که روزی آن شعر حکیمانه محقق شود: ویرانی زمانی رونق می‌گیرد که از حد فراتر رود.
روزنامه میهن
