محمد مهاجاری و فیاض زاهد در یادداشتی مشترک نوشتند:
هر زمان که جنگی شروع می شود، یکی از سوالات اساسی که ذهن را به خود مشغول می کند این است که این آتش چه زمانی خاموش می شود؟
واضح است که حتی آغاز کنندگان جنگ نیز نمی توانند در آغاز درگیری به این سؤال پاسخ دهند. طبیعی هم هست جنگ شرایطی دارد که قابل پیش بینی نیست و سیاستمداران و سربازان در پاسخ به آن از اقداماتی که لازم یا مفید می دانند استفاده می کنند.
آغازگر جنگ اهدافی دارد. او به دنبال پیروزی و رسیدن به اهدافش است، اما در عمل مشخص نیست آنچه را که در برنامه اولیه خود در سر داشته را اجرا کند یا خیر. علاوه بر این، شرایطی از بیرون تحمیل می شود که می تواند برنامه ها را تغییر دهد. گاهی متوجه می شوید که اشتباه محاسباتی کرده اید و باید بنشینید. نمونه تاریخی او صدام است که فکر می کرد تا چند روز دیگر ایران را شکست خواهد داد. او سال هاست که دفن شده و حریفش ثابت مانده است.
رژیم صهیونیستی در راستای پروژه بقا با چندین مانع بزرگ مواجه شده است. یکی از جدی ترین موانع، جبهه مقاومت است. اسرائیل در جنگ 33 روزه متوجه شد که این جبهه به خصوص حزب الله نمی گذارد آب از گلویش برود. او چندین سال کار اطلاعاتی و جاسوسی انجام داد تا اینکه اخیرا توانست سر حزب الله را بزند. قبل از آن، با قتل. اسماعیل هنیه او در تهران به نظر او مانع مهم دیگری را از سر راه برداشت.
مسلما لبنان، سوریه، عراق و غیره. آنها عمق راهبردی جمهوری اسلامی هستند و منافع ملی ایران حمایت از آنها در برابر هرگونه جنگ و ناامنی است. از این نظر می توان حضور سردار شهید سلیمانی در عراق و سوریه برای ریشه کنی داعش را ارزیابی کرد. همچنین دفاع از حزب الله و جبهه مقاومت از نظر سیاسی و نظامی کاملاً موجه است.
با این حال ممکن است این سوال پیش بیاید که جنگ پینگ پنگ ایران و اسرائیل تا چه زمانی ادامه خواهد داشت و در صورت ادامه آن چه سودی برای ایران خواهد داشت؟
قبلاً در یادداشتی اشاره کردیم که اسرائیل رژیمی غیراصیل و دارای بحران مشروعیت شدید است و به همین دلیل برای بقای خود به حمایت غرب به ویژه آمریکا نیاز دارد. آمریکایی ها و لابی های صهیونیستی در این کشور به دنبال حفظ اسراییل هستند. با این توضیح اصطلاح “سگ زنجیری” فهمیده می شود. صاحب سگ زنجیری تا چه حد به او اجازه کشش می دهد؟ واضح است که این به او فرصت مانور می دهد تا زمانی که اولاً جانش در خطر نباشد و ثانیاً به منافع صاحبش آسیب نرساند. اتفاقا این دو نقطه مهم نقطه شروع ایران است. دیپلماسی باید به آمریکایی ها فهماند که سگ زنجیری آنها در خاورمیانه اولاً مطمئن نیست که منافع آنها را برآورده کند و ثانیاً دست خود را بیش از حد منطقی باز گذاشته اند.
به همین دلیل باید به آمریکایی ها نیز یادآوری کرد که حمایت بیش از حد از اسرائیل می تواند به منافع آنها در کشورهای عربی منطقه آسیب برساند.
ایران با اسرائیل نمی‌جنگد، در واقع با آمریکا می‌جنگد. واشنگتن باید به این نکته توجه کند که حمایتش از اسرائیل رایگان نخواهد بود. این هزینه لزوماً ناشی از درگیری و جنگ نیست، بلکه راه های دیگری نیز وجود دارد.
با این حال، جنگ فعلی به نفع ایران نیست. افزایش تنش های منطقه ای صلح اقتصادی را مختل می کند. کشور ما باید فرصتی برای بهبود وضعیت اقتصادی آسیب دیده از تحریم ها ایجاد کند. برای ترمیم این آسیب هم باید از شرق و غرب و در واقع بخشی از شرق و غرب بهره ببریم. منافع مشترک با اسرائیل دیپلماسی می تواند توازن را به نفع ما تغییر دهد و فشار بیشتری بر اسرائیل وارد کند.
حقیقت تلخ این است که رویکرد هر دو طرف به جنگ 33 روزه متفاوت بود. تحریم‌ها، روابط با قدرت‌های بزرگ، موضوع تحریم‌ها، تنش‌های داخلی و نفوذ عواملی بوده‌اند که بر عملکرد طرف‌ها تأثیرگذار بوده‌اند. در این میان معلوم شد که ما به اندازه دشمنمان در بازی خوانی، قوی شدن و تغییر قوانین بازی موفق نبوده ایم. رژیم غاصب به دلایلی که از تحلیل آن پشیمان هستیم در میدانی بازی می کند که جای مانور ما نیست. شاید بهتر باشد فلسفه، علت، نتایج و عوامل اصلی حمله 7 اکتبر را مرور کنیم. حمله اکتبر دو مزیت مهم و ده ها نقطه ضعف استراتژیک داشت. فایده آن این بود که ابتدا مسئله فلسطین را به مهمترین مسئله جامعه بشری تبدیل کرد. از یک طرف نشان داد رژیم صهیونیستی چقدر منفور، کثیف، ضد بشری و کودک کش است. اما معایب این کار را باید در نظر گرفت. حجم هزینه ها، خسارات انسانی و تمدنی و برکناری رهبران حماس و حزب الله با هیچ اقدام و مقرراتی قابل ترمیم نیست. ما رهبرانی را از دست داده ایم که به زودی نمی توانند شکل بگیرند. از طرفی سپر دفاعی ما به شدت آسیب دیده است. موضوع رقابت ما نیز استراتژی کلان ما را سخت کرد. اینکه ما از مقاومت حمایت کردیم تا هزینه دفاع از وطن و القره را بپردازند، اما معادله برعکس شد. این مادر و قاره بود که باید افشا می شد. جنگ قرار داده شود
ما باید خدا را شکر کنیم که ایران رهبر باهوشی دارد. اگر کنترل در دست سوسک ها بود، انقلابیون آکواریومی که برای جنگ نامرئی هستند، درگیر یک جنگ ویرانگر می شدیم. اکنون باید در سیاست خود در برابر دشمن صهیونیستی تجدید نظر کنیم. از سوی دیگر، مناسب است که برای رساندن پیام‌های خود به دولت آمریکا بر رویارویی با دولت‌های دوست و متخاصم منطقه تمرکز کنیم و مستقیماً بر بررسی، بازسازی و تعیین خطوط جدید روابط خود متمرکز شویم. دنیا تغییر کرده است. ما هم باید تغییر کنیم. تغییر همیشه بد نیست!
