آقای مدیری هیچ گونه بدهی نقدی و تعهد تولید برنامه ای به سازمان صدا و سیما ندارد، زیرا هرگز قرارداد و معامله مالی بین سازمان و آقای مدیری صورت نگرفته است. آقای مدیری با شرکت سازنده قرارداد دارد و در حال حاضر بدهی ندارد. در خصوص برنامه ریزی دوره، تا پایان دوره 4 کلیه برنامه ها تولید، تحویل و به سازمان ارسال شد. موضوع قرارداد دوره پنجم تولید 100 برنامه است که 80 قسمت آن تولید، تحویل و پخش شده و 45 قسمت دیگر توسط سازمان تولید و عرضه شده است اما بنا به تصمیم آقای جبلی رئیس سازمان صدا و سیما پخش نشده است. یعنی ما هیچ تعهدی برای تولید و تحویل برنامه دوره به سازمان نداریم.
اینها ناصر قدیر کاشانی، تهیه کننده دورهمی است که در توضیح این جزییات، با وجود اینکه هیچکس از جزئیات این قرارداد اطلاعی ندارد، اما همه گزینه احتمالی روی میز را تضاد منافع تلویزیون می دانند. و تلویزیون محلی که در این بین مهران مدیری را به جان خریده است. مدیر صداوسیما روز گذشته همچنین درباره پرونده شکایت از یک مدیر گفت: دوستان ما از معاونت حقوقی در حال بررسی و پیگیری هستند و طبیعی است که با افراد مختلف و با نهادهای مختلف و به طرق مختلف ممکن است سازمان مشکلات قانونی برای رسیدگی به مشکل و شفاف سازی قوانین و مقررات تکلیف دارند.
از آنجایی که از جزئیات این پرونده اطلاعی نداریم با منتقدی صحبت کردیم تا شرایط برخورد با هنرمندان را بررسی کنیم، هنرمندانی که مدام ممنوع الخروج و حذف می شوند و اگر بخواهند کار کنند صداوسیما به همین بهانه از آنها گلایه می کند. با امیر حسین با علم المهدی گفت وگویی داشتیم که در ادامه می خوانید.
ماجرای شکایت سازمان صداوسیما از مهران مدیری این روزها بسیار داغ و جنجالی است، سوال اصلی این است که چرا صداو سیما یک سال و نیم و دو سال از پایان برنامه دورهمی می گذرد و دقیقا زمانی که می خواست اسکار شود. برنامه پخش در شبکه خانگی این سازمان یادت رفت از مدیر شکایت کنی؟ وقتی صحبت‌های ساترا و مدیران تلویزیون را با هم مقایسه می‌کنیم، می‌توان فهمید که ماجرا فقط به این موضوع مربوط نمی‌شود که مهران مدیری می‌خواهد در شبکه خانگی برنامه داشته باشد و صداوسیما همچنان شبکه خانگی را رقیب خود می‌داند. اما می توانم بگویم که اینجا دوباره تضاد منافع وجود دارد. بین است
واقعیت این است که قراردادی بین آنها وجود دارد که تا متن آن را نخوانیم نمی توانیم درباره آن اظهار نظر کنیم. مشکل از آنجا ناشی می شود که مهران مدیری گفته دیگر نمی خواهد از صدا و تصویرش استفاده شود و صدا و سیما بر اساس قراردادی که داشته شکایت کرده اند.
تا جایی که من می دانم بسیاری از افراد از جمله آقایان شجریان و شهرام ناظری قبلاً اعلام کرده اند که نمی خواهند صدایشان از تلویزیون پخش شود اما باز هم بارها صدای آقای شجریان را از تلویزیون و رادیو شنیده ایم. قبل از. صدایش ممنوع شد مالکیت برنامه های تولیدی مانند «دورهمی» متعلق به صداوسیما است و به نظر می رسد بابت پخش برنامه شکایتی صورت گرفته و ربطی به کار جدید این کارگردان نداشته باشد. اما اگر موضوع چیز دیگری است که ما نمی دانیم، مثلاً همان چیزی که شما گفتید، یعنی رقابت نامعقولی که صدا و سیما با آقای مدیری و دیگران دارد، من نمی دانم. ما به متن قرارداد دسترسی نداریم، بنابراین نمی توانیم صریح قضاوت کنیم. شاید آقای مدیری در قرارداد ذکر کرده اند که غیر از تلویزیون با سایت دیگری کار نمی کند و تلویزیون برای شکایت به آن بند استناد کرده است. تا زمانی که قرارداد به کسی داده نشود، چیزی مشخص نیست.
در تاریخ بسیار کم پیش می آید که سازمانی از یک هنرمند یا یک شخص تا حد صدا و سیما شکایت کند، به نظر شما بهتر نبود حداقل از چهره هنرمند به شکل دیگری محافظت می کرد؟ ?
امروزه کلمه ای که به شدت رواج یافته است، ممنوعیت است. دستگاه ها و دستگاه های سطح بالا مسئول این ممنوعیت اغلب ذکر می شوند. بالاخره همه ما به نوعی تحریم شده ایم. سینماگران ما یک جوری توقیف می شوند و آقای مدیری یک جور دیگر.
روش ها متفاوت است. من نمی فهمم چطور در دقیقه 90 این اتفاق می افتد، موضوع مهران مدیری یک موضوع حقوقی است و نمی دانیم چه اتفاقی می افتد. اما مشکلی که خیلی به چشم می‌آید این است که صداوسیما خودش به ساترا گفته اجازه نده، اگر برنامه را در خانه مدیریت نمی‌کنی، تلویزیون باید برای شکایت به دادگاه می‌رود، سپس دادگاه رای می‌دهد و به مدیریت شبکه سرگرمی خانگی اطلاع داده می شد، اما از آنجایی که بودجه ساترا از طریق تلویزیون تامین می شد، پس مدیر را تلویزیون تعیین می کند، بنابراین با یک تماس یا نامه از رای گیری جلوگیری می کنند و به نظر می رسد همه دانش آموزان اداره می شوند. بدین ترتیب.
وقتی شخصی خودش قراردادی بسته است، شخص ثالثی باید وارد شود، آن قرارداد را بررسی کند و تصمیم بگیرد. بر اساس آن رای، یک نفر را ممنوع کنند یا جلوی کار یک نفر را بگیرند یا خسارت بگیرند. همه این اتفاقات پس از طی مراحل قانونی و محاکم قضایی رخ می دهد، اما اکنون چون دادگاه قضایی و قوه مجریه همه در یک جا جمع شده اند، اتفاقات عجیبی می افتد که البته دیگر زیاد ما را شگفت زده نمی کند.
آیا نمی توان در این موارد با حفظ هنر و هنرمندان با سازش و صلح پیش رفت؟
همانطور که در یکی دو سال اخیر هنرمندان حفظ نشدند، الان هم نباید انتظار حفظ آنها را داشته باشیم.
هنرمندان در جامعه امروز ایران تاثیرگذار هستند و باید به شان و منزلت آنها احترام گذاشت. هر هنرمندی ممکن است اشتباهاتی داشته باشد اما با برنامه ریزی درست می توان این مشکلات را حل کرد، هرچند به نظر می رسد اصلاً این را نمی خواهند. همه می خواهند اول مچ دست هنرمند را بزنند.
بنابراین، آیا رفتار صدا و سیما را خیلی عجیب نمی‌دانید و فکر می‌کنید که این رویه در حال حاضر دنبال می‌شود؟
حقیقت این است که نه، به نظر من خیلی عجیب نیست و فکر می کنم این اتفاقی است که امروز برای هنرمندان می افتد. جز پشیمانی و بی پروایی خواندن این اقدامات نمی توانم چیزی بگویم. به قول معروف، اگر تعامل بیشتری با هنرمندان داشته باشند، می توانند عادی تر رفتار کنند. اگر کسی تخلفی مرتکب شده است، باید در دادگاه محاکمه شود، نه اینکه مافوق به زیردستان بگوید فلانی را از انجام کاری منع کنید. وظیفه دادگاه قضایی این است که بین دو اصحاب دعوا و شخص مورد شکایت داوری بیاید و حکم صادر کند. جسی نمی تواند جلوی اعمال دیگران را در دادگاه بگیرد. برخی روابط اداری در کشور می خواهند با دهان گشاد خود بوق بزنند که این تاریخ تلویزیون و سترا است. بعد از سی سال کار فرهنگی نمی توانم منطق سترا و تلویزیون و برنامه های خانگی را بفهمم.
چگونه یک مجموعه می تواند به زیر مجموعه دستگاهی تبدیل شود که رقیب آن بوده است؟ مثلاً مجوز تلویزیون از معادل ساترا گرفته شد و بعد به صداو سیما آمد. یعنی درخواست کرده اید که آیا امکان صدور مجوز وجود دارد و درخواست شما توسط ساترا بررسی شده است. به اتفاقاتی که در حال رخ دادن هستند نگاه کنید که باعث می شود احساس کنیم در یک چرخه معیوب هستیم و به اصطلاح همه ما کنترل داریم. اگرچه جایگاه هنرمند بالاست و باید مراقب او باشیم زیرا او در جامعه خود تأثیر می گذارد، اما ما به این عادت کرده ایم که دیگر هیچکس جای او نیست و هرکس می تواند هر کاری می خواهد انجام دهد.
