به گزارش بازار، کیان‌مهر سرپرست این طرح تحقیقاتی گفت: دام‌ها نقش مهمی در زنجیره غذایی انسان، رشد جمعیت و تقاضا برای تأمین پروتئین بیشتر دارند. سالاانه ۲۱.۵ میلیون تن بقایای سلولزی از کاه در ایران تولید می‌شود که منابع الیافی ارزان قیمت و فراوانی هستند که به دلیل قابلیت هضم پایین، مصرف آن‌ها در رژیم غذایی نشخوارکنندگان محدود شده است.
استاد تمام دانشکده فناوری کشاورزی دانشگاه تهران افزود: با افزایش هضم‌پذیری این بقایای سلولزی، افزایش مصرف و جایگزینی آن‌ها در جیره غذایی نشخوارکنندگان می‌توان گام بزرگی در راستای سیاست‌های مربوط به کاهش واردات نهاده‌های دامی و جلوگیری از خروج ارز از کشور، کاهش سطح زیر کشت محصولات علوفه‌ای و اختصاص آن‌ها به کشت محصولات ضروری برای خوراک انسان‌ها و صرفه‌جویی در منابع آبی با کاهش کشت گیاهان علوفه‌ای با نیاز آبی بالا از جمله یونجه برداشت.
وی با اشاره به اینکه این طرح تحقیقاتی با هدف توسعه یک روش عمل‌آوری زیست محیطی و با قابلیت تجاری‌سازی در قالب رساله دکتری از سوی مهندس مرضیه قربانی، دانشجوی دکتری مهندسی مکانیک بیوسیستم اجرا شد، ادامه داد: در این طرح، از روش‌های غنی‌سازی نیتروژن و اکسیداسیون در مرحله جامد جهت بهبود هضم‌پذیری زیست‌توده‌های سلولزی و کاهش انتشار گاز متان برای خوراک نشخوارکنندگان استفاده شد.
استاد تمام دانشکده فناوری کشاورزی دانشگاه تهران افزود: عمل‌آوری در مدت زمان کوتاه، دما و فشار محیط، قابلیت انجام برای طیف وسیعی از زیست‌توده‌ها در حالت جامد بدون نیاز به بازیابی مواد شیمیایی، ایجاد نکردن پساب و از دست دادن بخشی از کربوهیدرات‌های محلول، حفظ امنیت غذایی و محیط زیستی با تولید نشدن ترکیبات سمی، از جمله مزیت‌های این طرح است.
سرپرست این طرح تحقیقاتی، کاهش ۵۰ درصدی لیگنین، افزایش ۲ برابری تولید گاز آزمایشگاهی شکمبه، افزایش ۴۴ درصدی مواد مغذی قابل هضم، افزایش ۲۲.۵ درصدی نیتروژن پیوندی و کاهش ۶۷ درصدی انتشار گاز متان شکمبه را از دیگر مزیت‌های خوراک دام تولیدی در نتیجه این پژوهش عنوان کرد.
وی درباره تجاری‌سازی این خوراک دام گفت: در حال حاضر این محصول در مرحله آزمایشگاهی به تولید رسیده است که با رشد و بلوغ فناوری بکار گرفته شده می‌توان در جهت تولید انبوه آن گام برداشت.
این طرح در همکاری بین دانشکده فناوری کشاورزی دانشگاه تهران و مؤسسه تحقیقات علوم دامی کشور پس از ۳ سال کار تحقیقاتی به نتیجه رسیده است.
یافته‌های حاصل از این طرح در دو نشریه معتبر الزویر Bioresource Technology با ضریب تأثیر ۱۱.۴ و “Science of the Total Environment” با ضریب تأثیر ۹.۸ منتشر شده است. همچنین سه مقاله علمی-پژوهشی داخلی و ثبت اختراع محصول نیز از دستاوردهای تحقیقاتی این طرح است.
