به گزارش صبح تایم، حسین شاهمرادی مدیر شبکه چهار سیما نوشت: برنامه «شیوه» چند روزی است که در محافل پخش می شود. می گویند رادیو و تلویزیون مونوفونیک همان کانال را بستند تا صدای مخالف را بشنوند. بعدها رساله هایی می نویسند و در ستایش چندصدایی و در محکومیت تمامیت خواهی صحبت می کنند.
حسین شاهمرادی مدیر شبکه چهار سیما در یادداشتی در جام جم درباره دلایل تعطیلی برنامه «شیوه» توضیح داد:
چند روزی است که برنامه «شایوه» خبرساز شده است. می گویند رادیو و تلویزیون مونوفونیک همان کانال را بستند تا صدای مخالف را بشنوند. بعدها رساله هایی می نویسند و در ستایش چندصدایی و در محکومیت تمامیت خواهی صحبت می کنند.
این داستان را بهانه خوبی یافتم تا بعد از دو سال نکاتی را درباره «روش» و البته اتفاقات اخیر مطرح کنم. اولاً «روش» یک اتفاق نبود، بلکه محصول نگاه و رویکرد جدید در سازمان صدا و سیما بود. دیدگاهی که سنت گفت و گو را گران و خطرناک می دانست و حاضر بود برای احیای این سنت و شکستن کلیشه ها بهایی بپردازد. آنتنی که سالیان متمادی در اختیار سلبریتی های بی شماری بود، قرار بود میزبان نخبگان و صاحبان فضل با دیدگاه های متفاوت و حتی مخالف باشد. و این بود؛ و این فقط «روش» نبود. «روش» شاید یکی از اولین تلاش‌ها در این راستا بود. اما این روند و نگاه در «شیوا» متوقف نشد و به برنامه های دیگر هم سرایت کرد و هنوز هم هست. آنها گفتند که تندروها آمده اند تا همه شبکه های رادیویی و تلویزیونی را به شبکه «افق» تبدیل کنند. اما پس از مدتی دیدند که شبکه این تندروها چهره هایی را دعوت می کنند که برایشان غیرقابل تصور است. گفتند اینها غیرانتقادی و متحجر هستند. اما ناگهان دیدند که صداوسیما این تندروهای تک لفظی بی نقد برنامه زنده ساخته است تا منتقدان صداوسیما بیایند و بنشینند و از آنتن شبکه سراسری خود صداوسیما و مدیرانش را مورد انتقاد قرار دهند و حتی گاهی به تمسخر بگیرند. کار به جایی رسیده بود که برخی از این افراد که به «راه» دعوتشان کرده بودیم، تعجب کردند.
روزی که با دکتر صادق زیباکلام تماس گرفتم تا ایشان را به مناظره با آقای شمس الواعظین دعوت کنم، ایشان با تعجب گفت: من صادق هستم! احتمالا با سعید طرف داری!» ای کاش می توانستم لیستی از کسانی که به شیوه دعوت کرده بودیم و نپذیرفتند منتشر کنم. اما برخی (تکرار می کنم: برخی) از منتقدان (که البته کم هم نبودند) صدا و سیمای جدید را دوست نداشتند. بلكه از راديو و تلويزيون خوششان مي آمد كه مي توانستند او را نفرين كنند. بتواند تک صدای آن را بخواند. و البته گفتند و خواندند. وقتی می خواستند رادیو و تلویزیون را تخفیف دهند و هتک حرمت کنند، گفتند رادیو پاورقی! البته من خودم «پاورقی» را دوست دارم. اما حتی اگر بپذیریم که «رادیو پاورقی» عبارتی مذموم است، این دوستان آنقدر آزاد نبودند که بگویند رادیو «پانوشت» همان رادیو «شیوه» است.
همان رادیو و تلویزیونی است که منتقدانش را سخت تر از همیشه در آغوش گرفته است. برخی از کسانی که منتقد جدی سازمان هستند و انتقادات خود را اعم از معتبر یا نادرست بیان می کنند، در حال حاضر در شبکه های مختلف سازمان برنامه می سازند و کار می کنند. و این البته «نفع» سازمان نیست. بلکه اثر شرایطی است که صدا و سیما را میراث پدری خود نمی داند و انتقاد مدیران سازمان را کفر نمی داند و منتقد را به خاطر انتقادش از حضور و بازیگری منع نمی کند. صدا و سیمای عصر تحول هر چقدر هم کم داشته باشد، منتقدان زیادی دارد. و از این جهت ناراضی و زشت نیست. انعکاس نقد منتقدان نیز تعداد منتقدان را افزایش می دهد و این خوب است.
انتقادها هر چقدر هم که بد باشند برای سازمان نعمت هستند. و من فکر می کنم که تصور امروز سازمان نیز همین است. اما «روش» چه شد و چرا پخش نمی شود؟ آخرین برنامه «شیوه» مناظره دکتر آزاد آرامکی و دکتر عثیری بود. دکتر آزاد به مسافرت می رفت و به پخش زنده نرسید. بنابراین ما برنامه را ضبط کردیم. برنامه ای که ضبط شد «روش» تندی از آب درآمد. اما قول ما با مخاطب این بود که «سبک» را قطع نکنیم و یک ثانیه از آن حذف نکنیم. و ما نکردیم. برنامه ای که پخش شد طبق معمول حاشیه های زیادی داشت. این بار، اما خیلی بیشتر.
همانطور که اتفاق می افتد و می دانید در این بین جمله ای از دکتر اعتزیری که داستانش مفصل است بسیار محبوب شد. اما وصف این هجرت و این خون جگر/ این وقت را بگذار به زمانی دیگر. از آنجا همه چیز تغییر کرد و بسیاری از کسانی که در این فکر بودند که چگونه چنین برنامه ای بدون سانسور از تلویزیون پخش می شود، صحنه را آماده دیدند تا در آن بازار تاریک، آن ها هم لگد به بدن نحیف و رنج کشیده بزنند. و به “راه” مجروح ضربه زد. دکتر عزیری برکنار شد. و دیدم که مدعیان آزادی بیان و آشغال های صادر زیر چوبه دار دکتر اعتزیری هورا کشیدند.
حتی آن استادی که خودش از دانشگاه اخراج شد و برخورد با مردم دانشگاه مثنوی هفتادمان را محکوم می کند و آن روزنامه نگار زندانی که برخلاف همه ادعاهای قبلی می گفت برای آزادی اهل اندیشه همه چیز را فدا کرده ام. نظر من بر اساس منافع جناحی و حزبی برای برکناری دکتر دست زدند و تشویق کردند. طنز تلخ ماجرا این است که کسانی که از پخش بدون سانسور آن برنامه در ابتدای هفته از تلویزیون تعجب کرده بودند، در پایان همان هفته به صدا و سیمای تندروها فحش می دادند و می گفتند: «چرا؟ آیا سخنان معلم را سانسور نمی کنید؟ میزانسن به طرز احمقانه ای مضحک بود. اما بی گناهی در بارگاه عشق کمتر گناه نیست/ یوسف از دامان پاکش به زندان می رود.
چند روز بعد از آن ماجرا، دو تن از اساتیدی که قبلاً به «شیوه» دعوت کرده بودیم، تماس گرفتند و از شرکت در برنامه انصراف دادند. به صراحت بگویم: ترسیده بودند. می گفتند این روزها در فضای دانشگاه، خفه شدن و سخنرانی اشکالی ندارد. اگر ما بیاییم و چیزی بگوییم که آنها دوست ندارند، سر ما فریاد می زنند و گوش ما را می برند. نمی بینی استاد ارشد دانشگاه را طرد می کنند تا کار را دیگران انجام دهند. داستان گربه توسط حاجلا کشته شد. پیام دریافت شد. بگذریم گفتند «راه» را بسته اند. و کسانی که تا یک ماه پیش سازمان را به خاطر “سانسور نکردن” سخنان یک استاد دانشگاه مورد انتقاد قرار می دادند، امروز آزادی خواه شده اند و سازمان را برای تعطیلی “روش” توتالیتر و متفق القول می دانند. برای خودش بازار ادبی است. دوباره بریم. هیچ کس “روش” را تعطیل نکرده است.
ما مانده ایم و هنوز از زیر بار مسئولیت یک برنامه تلویزیونی ساده بیرون نیامده ایم. ما مانده ایم با اساتیدی که به دلایل مختلف دیگر نمی خواهند در برنامه شرکت کنند. «روش» طرح مبنای بیشترین و تندترین انتقادها به دولت قبل بود. اما هیچ اتفاقی برای کسی نیفتاد. «روش» بر سنت گفتگو ایستاده است و دیر یا زود باز خواهد گشت. وقتی مطمئن شدیم، دوباره می‌توانیم بستری برای گفت‌وگوی سالم، ایمن و پایدار فراهم کنیم. زمانی که بتوانیم مانند گذشته خیال اساتید را از عواقب احتمالی حضور در برنامه راحت کنیم. بله انشاءالله باز خواهیم گشت. وقتی زخم های ناشی از آزادی بیان روی بدن ما کمی بهتر می شود. البته فقط کمی.
