به گزارش ساعت 9 صبح؛ در سال 2008، علیرغم کاهش تعداد کرسی های «حزب الله» در پارلمان لبنان، نصرالله توانست حق وتو را حفظ کند. در همان سال، کابینه لبنان به حزب الله اجازه داد تا سلاح های خود را حفظ کند. حسن نصرالله از اینجا به شخصیتی تبدیل شد که تقریباً هیچ یک از نخبگان سیاسی لبنان نتوانستند او را از میدان خارج کنند یا حتی قدرت او را کاهش دهند.
ارتش رژیم صهیونیستی روز جمعه (15 مهر) به مقر فرماندهی حزب الله لبنان در حومه بیروت حمله کرد تا صفحه دیگری از خونریزی و تجاوز در تاریخ این رژیم ثبت شود. سیدالمقاومت تنها رهبر عرب بود که هرگز از رویارویی با اسرائیلی ها هراسی نداشت و همواره در پیگیری هدف خود برای نابودی رژیم اسرائیل ثابت قدم بود. در زیر 8 قسمت از زندگی شهید سید حسن نصرالله را مشاهده می کنید:
اول؛ دوران کودکی و جوانی سید حسن نصرالله
سید حسن نصرالله در شهریور 1339 در یکی از محله های فقیرنشین شرق بیروت به دنیا آمد. پدرش یک خواربار فروشی کوچک داشت. او پسر ارشد یک خانواده 11 نفره بود.
او پنج ساله بود که جنگ داخلی در لبنان آغاز شد. نبردی ویرانگر که این کشور کوچک را به مدت 15 سال در دریای مدیترانه به تصرف خود درآورد و طی آن شهروندان لبنانی بر اساس مذهب و قومیت خود مرزبندی کردند و با یکدیگر جنگیدند.
شروع جنگ باعث شد پدر حسن نصرالله تصمیم بگیرد بیروت را ترک کند و به روستای اجدادی خود در جنوب لبنان بازگردد: روستایی به نام «البزوریه» که ساکنان آن شیعه بودند مانند بسیاری از روستاهای شهر «سور» در «الجنوب». . استان
وی سالهای مهم تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در جنوب لبنان در میان شیعیان گذراند که معتقد بودند چه در دوران استعمار قدرتهای بزرگی چون عثمانی و فرانسه و چه در دوران استقلال و ظهور نخبگان مسیحی و سنی همیشه تبعیض و نابرابری بوده است.
در این دوره شبه نظامیان مسیحی و سنی متهم به دریافت کمک از کشورهای خارجی و کسب موفقیت های نظامی با این کمک ها شدند.
در همان زمان، جمعیت شیعه که اکثریت در جنوب لبنان هستند و همچنین دره بقاع در شمال شرقی لبنان، به همراه گروه کوچکی از مسیحیان مارونی و ارتدوکس، خط مقدم جنگ های اسرائیل به شمار می رفتند سالهای استقرار حکومت یهود در فلسطین.
در چنین فضایی، حسن نصرالله نه تنها به هویت شیعی و ریشه های قومی خود روی آورد، بلکه در سن 15 سالگی به عضویت مهم ترین گروه سیاسی-نظامی شیعی لبنان در آن زمان یعنی جنبش امل درآمد. گروهی مؤثر و فعال که توسط امام موسی صدر تأسیس شد.
نصرالله در این دوره تحصیلات دینی خود را نیز آغاز کرد و به دلیل علاقه شدیدی که به جزئیات مذهب شیعه داشت، توجه روحانیون شاغل در مساجد «سور» را به خود جلب کرد. یکی از اساتید نصرالله به او پیشنهاد کرد که راه روحانی شدن و مهاجرت به نجف را برای تحصیل انتخاب کند.
حسن نصرالله این پیشنهاد را پذیرفت و در سن 16 سالگی به نجف مهاجرت کرد.
دوم؛ بازگشت به لبنان و مبارزه مسلحانه
در دوران حضور حسن نصرالله در نجف، عراق کشوری بی ثبات بود که دو دهه انقلاب متوالی، کودتاهای خونین و ترورهای سیاسی را تجربه کرد. در این دوره، اگرچه حسن البکر هنوز رسماً در قدرت بود، صدام حسین، معاون وقت رئیس جمهور عراق، نفوذ قابل توجهی پیدا کرده بود.
تنها دو سال پس از حضور حسن نصرالله در نجف، رهبران حزب بعث و به ویژه صدام به این نتیجه رسیدند که باید اقدامات بیشتری برای تضعیف شیعیان انجام دهند. یکی از تصمیمات او اخراج همه طلاب شیعه لبنانی از حوزه های علمیه عراق بود.
حسن نصرالله اگرچه تنها دو سال در نجف تحصیل کرد و مجبور به ترک این کشور شد، اما حضور او در نجف تأثیر عمیقی بر زندگی این جوان لبنانی گذاشت: او در نجف با روحانی دیگری به نام عباس موسوی آشنا شد.
عباس موسوی که از شاگردان امام موسی صدر در لبنان بود و در مدت اقامتش در نجف به شدت تحت تأثیر اندیشه های سیاسی امام خمینی (ره) بود، هشت سال از نصرالله بزرگتر بود و خیلی سریع به ریاست جمهوری رسید. حسن نصرالله از یک معلم و مربی سخت گیر، نقش مؤثری در زندگی او بر عهده گرفت.
این دو پس از بازگشت به لبنان به جنگ داخلی پیوستند. این بار اما نصرالله به جای استان «الجنوبی» به زادگاه عباس موسوی در دره بقاع رفت. منطقه جغرافیایی وسیع و حاصلخیز در شمال شرقی لبنان که اکثریت جمعیت آن شیعه هستند.
در این دوره نصرالله به عنوان یکی از اعضای جنبش امل مبارزه را بسیار جدی گرفت و در حوزه علمیه ای که عباس موسوی تأسیس کرد به تحصیل پرداخت.
سوم؛ انقلاب اسلامی ایران و تأسیس حزب الله
یک سال پس از بازگشت حسن نصرالله به لبنان، انقلابی در ایران رخ داد. از اینجا به بعد نه تنها رابطه شیعیان لبنان و ایران به کلی تغییر کرد، بلکه حیات سیاسی و مبارزات مسلحانه شیعیان این کشور نیز تحت تأثیر حوادث ایران قرار گرفت.
برای حسن نصرالله این تحول عمیق بیش از هر چیز ناشی از فرمان امام خمینی بود. وی در سال 1360 در تهران با رهبر انقلاب اسلامی ایران دیدار کرد و امام وی را به عنوان نماینده خود در لبنان منصوب کرد تا «به امور حسبیه و جمع آوری وجوه شرعی رسیدگی کند».
از اینجا سفرهای نصرالله به ایران آغاز شد و روابط او با بالاترین سطوح تصمیم و قدرت در ایران شکل گرفت.
در این دوره، لبنان که خود اسیر جنگ داخلی و ناآرامی بود، به پایگاه مهم مبارزان فلسطینی تبدیل شده بود و طبیعتاً علاوه بر بیروت، در جنوب لبنان نیز حضور پررنگی داشتند.
با افزایش بی ثباتی در لبنان، اسرائیل در خرداد 1361 به لبنان حمله کرد و به سرعت بخش های قابل توجهی از این کشور را اشغال کرد. اسرائیل مدعی شد که برای مقابله با حملات فلسطین به لبنان حمله کرده است.
در چنین شرایطی بود که جنبش حزب الله لبنان ایجاد شد. سید شهید حسن نصرالله و سید عباس موسوی از جمله کسانی بودند که همراه با دیگر اعضای جنبش امل به این گروه تازه ایجاد شده به رهبری روحانی دیگری به نام صبحی توفیلی پیوستند. این گروه با انجام اقدامات مسلحانه علیه نیروهای آمریکایی در لبنان به سرعت در عرصه سیاسی منطقه نامی برای خود دست و پا کرد.
چهار در راه رهبری
زمانی که نصرالله به گروه حزب الله پیوست، تنها 22 سال داشت و حتی از نظر سلسله مراتب روحانیت شیعه، طلبه ای مبتدی به حساب می آمد. در سال 1366 تصمیم گرفت برای ادامه تحصیلات دینی به قم مهاجرت کند. نصرالله دو سال در حوزه علمیه قم تحصیل کرد. در این دوره زبان فارسی را به خوبی آموخت و دوستان صمیمی زیادی در میان نخبگان نظامی-سیاسی ایران یافت.
در سال 1968 به لبنان بازگشت و اندکی بعد به عنوان “نماینده حزب الله در ایران” معرفی شد. موقعیتی که باعث شد دوباره به ایران بازگردد.
در سال 1370 سید حسن نصرالله به کشورش بازگشت و عملا مرد دوم حزب الله شد.
پنجم؛ رهبری حزب الله در لبنان
عباس موسوی کمتر از یک سال پس از انتخاب به عنوان دبیرکل حزب الله توسط عوامل اسرائیل ترور شد و در همان سال 1998 رهبری این گروه به حسن نصرالله رسید. در آن زمان او 32 ساله بود و تحصیلات خود را از سر گرفت.
ابتکار مهم حسن نصرالله در آن زمان، معرفی برخی از وابستگان و اعضای حزب الله در انتخابات لبنان بود. در آن زمان یک سال از میانجیگری عربستان سعودی در جنگ داخلی لبنان و پایان این جنگ می گذشت و نصرالله تصمیم گرفت شاخه سیاسی حزب الله را در کنار شاخه نظامی خود به یک بازیگر جدی در این کشور تبدیل کند.
در نتیجه این استراتژی، حزب الله 8 کرسی در پارلمان لبنان به دست آورد.
بر اساس توافق طائف که به جنگ داخلی لبنان پایان داد، حزب الله اجازه داشت سلاح های خود را حفظ کند. در آن زمان اسرائیل جنوب لبنان را اشغال کرده بود و حزب الله به عنوان سازمانی که با نیروی اشغالگر مبارزه می کرد هنوز مسلح بود و عملاً این سلاح ها نیز مشروع و قانونی شدند.
ششم؛ عقب نشینی اسرائیل و محبوبیت نصرالله
در سال 1379 اسرائیل اعلام کرد که لبنان را به طور کامل رها کرده و به اشغال مناطق جنوبی این کشور پایان خواهد داد. گروه حزب الله این رویداد را به عنوان یک پیروزی بزرگ جشن گرفتند و اعتبار این پیروزی به نام نصرالله نوشته شد.
این اولین باری بود که رژیم اسرائیل بدون توافق صلح یکجانبه خاک یک کشور عربی را رها کرد و این موضوع به عنوان یک دستاورد بزرگ از دید بسیاری از شهروندان عرب منطقه مطرح شد.
در سال 2002، نصرالله در جریان مذاکرات با اسرائیل به توافقی مبنی بر تبادل اسرا دست یافت که طی آن بیش از 400 فلسطینی، لبنانی و شهروندان سایر کشورهای عربی آزاد شدند.
هفتم؛ ترور حریری و خروج از سوریه
در سال 1983، پس از ترور رفیق حریری، نخست وزیر وقت لبنان، افکار عمومی برای مدت کوتاهی ورق را ورق زد. اما زمانی که انتخابات مجلس در همان سال برگزار شد، نه تنها آرای حزب الله افزایش یافت، بلکه این گروه موفق شد دو تن از اعضای خود را به دولت بفرستد و با تکیه بر کرسی های مجلس، دو وزارتخانه را در اختیار بگیرد.
از اینجا حزب الله به عنوان یک گروه ملی گرای وفادار به لبنان معرفی شد.
8 فراز از زندگی و مبارزات سیاسی سید حسن نصرالله; از تحصیل در ایران تا مرد اول جهان عرب
هشتم؛ افزایش قدرت و تثبیت موقعیت نصرالله
در سال 2007، پس از ماه‌ها درگیری سیاسی، دولت لبنان تصویب کرد که سیستم مخابراتی تحت کنترل «حزب‌الله» برچیده شود و امور مخابراتی تحت کنترل انحصاری دولت قرار گیرد. سید حسن نصرالله این تصمیم را نپذیرفت. نیروهای حزب الله کنترل کامل بیروت را به دست گرفتند.
سید حسن نصرالله با این اقدام پس از مذاکرات سیاسی توانست قدرت حزب الله را در کابینه لبنان افزایش دهد و مهمتر از آن حق وتوی تصمیمات کابینه را به دست آورد. در سال 2008، او اجازه داد حزب الله سلاح های خود را حفظ کند.
از اینجا حسن نصرالله به شخصیتی تبدیل شد که تقریباً هیچ یک از نخبگان سیاسی لبنان نتوانستند از میدان خارج کنند یا حتی قدرت او را کاهش دهند.
نه استعفای نخست وزیرانی که مخالف او بودند و نه حتی مداخله بی سابقه محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان سعودی، نتوانست او را وادار به عقب نشینی کند. برعکس، نصرالله توانست بر بحران های تاریخی مانند بهار عربی، جنگ داخلی سوریه و پس از آن بحران اقتصادی در لبنان غلبه کند.
