علی تابان*; بازار: تبریز نه تنها به شهری بدون گدا، بلکه به شهری بدون کارگر تبدیل شده است». یونس ژاله، ثروتمند تبریزی روز گذشته بار دیگر اظهارات خود را درباره نرخ بیکاری استان و تبریز تکرار کرد.
وی پیش از این نیز در اولین اظهارات خود پس از پیروزی در انتخابات اتاق بازرگانی تبریز، سخنانی از این دست را در جمع رئیس جمهور مطرح کرده بود که با انتقاد گسترده فعالان رسانه ای و فضای مجازی مواجه شد.
اما آیا واقعاً فرصت های شغلی در تبریز آنقدر زیاد است که باید به فکر واردات کارگر از استان های دیگر باشیم؟
مدیرکل تعاون، کار و رفاه اجتماعی استان نرخ بیکاری در کشور را 9 درصد و در آذربایجان شرقی 8.3 درصد اعلام کرد و اظهار داشت: درصد بالایی از بیکاران را فارغ التحصیلان دانشگاهی تشکیل می دهند که علاقه مند به کار در یک کشور هستند. بدون نمایش محیط کار.”
اظهارات مدیر کل تعاون، کار و رفاه اجتماعی استان از یک جهت مشابه اظهارات ژائله است. شباهت به این دلیل است که هر دو می دانند غیبت کارگران به معنای شاغل بودن همه نیست. بلکه به این معناست که کارگران حاضر به کار سخت با دستمزد کم و بدون امنیت شغلی نیستند.
اما مسئله اصلی این نیست که او کارگر نیست. مشکل اینجاست که کارگر حاضر نیست 12 ساعت در روز را به انجام کارهای سنگین بدنی اختصاص دهد و ماهیانه بین 7 تا 8 میلیون تومان بابت آن دریافت کند.
قبضی که حتی کفاف اجاره یک واحد 40 متری در منطقه میانی شهر، خرید ماهی دو کیلو گوشت، خرید لباس خانواده دو بار در سال، پرداخت پراید را نمی دهد. . شهریه 300 میلیون تومانی و پوشش نیازهای آموزشی کودکان.
مردم و به ویژه جوانان تبریز مانند سایر شهرهای کشور و حتی جهان با معضل بیکاری دست و پنجه نرم می کنند.
مهم ترین عاملی که باعث عدم تمایل جوانان به کار در کارخانه ها می شود، عدم تناسب بین حقوق و هزینه های زندگی است.
*فعال رسانه ای
