به گزارش رکنا، یونس خانی عکاس بین المللی در گفت و گو با خبرنگار رکنا از حضور خود در معدن طبس حکایت کرد و گفت: دوربین برای من بهانه ای است برای حضور در میان مردم و حتی زمانی که در اخبار فعالیت می کردم. آژانس، حدود 10 سال پیش بدون هیچ حمایتی و به تنهایی معدن زغال سنگ که دو روز پیش تصادف کرد، عکس گرفتم و یک هفته با کارگران این معدن زندگی کردم.
وی با بیان اینکه وقتی برای اولین بار وارد معدن شدم با رئیس آنجا آشنا شدم گفت: از شما که در جوانی معدنچی بودید خواستم مرا به سخت ترین نقطه معدن ببرید و او تاکید کرد که مطمئن هستید. می تواند قرار گرفتن در سخت ترین محیط معدن را تحمل کند. با اصرار به عمق 300 متری رسیدیم که عرض آن حتی کمتر از یک متر بود.
این عکاس با یادآوری اینکه مسیر را چهار دست و پا طی کردیم، گفت: هرگز این مسیر و صدای شکستن سنگ ها را فراموش نمی کنم، گرد و غبار زغال سنگی که فضا را پوشانده بود هنگام پوشیدن کلاه ایمنی از تابش نور جلوگیری می کرد و مانند مه بود. . فضا را پر کرد
خانی افزود: وقتی رفتم چهره جوانان، پدر و مادر و حتی پدر و مادر و بچه های شاغل را دیدم و با گریه به من گفتند چطور ما را زیر زمین پیدا کردی؟ و مدام می گفتند: کسی هست؟ همدیگر را ببینید؟
وی با تاکید بر اینکه معدنچیان بسیار سخت کار کردند، گفت: آنها باید نشسته و با کلنگ در دست کار می کردند و هر لحظه امکان ریزش معدن وجود داشت.
خانی خاطرنشان کرد: با حضور خود سعی کردم به مردم نشان دهم که حتی با دو شیفت کاری در چنین شرایطی حداقل دستمزد را دریافت می کنند و حتی لباس و کفش این معدنچیان پاره شده و دلتنگ خانواده های خود هستند. زیرا به گفته آنها هر ماه می توانستند به دیدار خانواده خود بروند و مدتی را در یک خوابگاه بسیار فقیر سپری کنند.
این عکاس با اشاره به اینکه معدنچیان در خوابگاه از حمام عمومی استفاده می کردند، تصریح کرد: در طول هفته ای که از معدن عکاسی می کردم و تلاش های مستمر معدنچیان، من هم سیاه شدم و فقط سفیدی چشمانم قابل تشخیص بود. از این شباهت خیلی خوشحال شدم.
وی شرایط عکاسی در معدن را طاقت فرسا دانست و گفت: بعد از هر عکس و مستندسازی ساعت ها به تمیزکردن دوربینم پرداختم و پس از خروج از معدن دوربینم به دلیل گرد و غبار زغال روی آن از بین رفت. و روزی که معدن را به عنوان معدنچی در طبس ترک کردم، فکر کردم از زندان آزاد شده ام.
خانی با بیان اینکه در آن زمان اجازه انتشار عکس ها را نداشتم، گفت: 10 سال از آن روزها می گذرد و با شنیدن خبر درگذشت این عزیزان بزرگوار و مستضعف که با آنها زندگی کردم، بسیار متاثر شدم. خاطرات به من برگشت و جمله “دلم برای خانواده هایمان تنگ شده” قلبم را سوزاند.
این عکاس معدنچیان و کارگران را فراموش شده خواند و گفت: در برخی رسانه ها آمده است که در معادن هیچ دستگاه اکسیژن ساز یا کنتور گاز وجود ندارد، همانطور که در عکس های من مشخص است حتی چکمه های این افراد شکسته و مشغول کار بودند. زغال هایی که مانند شیشه هستند و پس از خروج از معدن، وقتی چکمه ها را می چرخانند، زغال ها از چکمه ها می ریزند.
خانی خاطرنشان کرد: امیدوارم این حسرت ها تمام شود و کم کم ظلم به کارگران دیده شود. در آن لحظه به دلیل چشمک زدن دوربین روی صورتشان از کار بازماندند و از نزدیک شاهد چشمان اشک آلودشان بودم که با هم گپ می زدیم. کاش بیدار شویم و این عزیزان را ببینیم.
