نتایج تحقیقات نشان می دهد که اختلال در ساعت بیولوژیکی باعث مشکلات خواب می شود و این ممکن است نشانه اولیه بیماری آلزایمر باشد.
تغییرات در چرخه خواب خیلی قبل از مشکلات حافظه یا سایر علائم زوال عقل رخ می دهد و این یافته نشانه مهمی است زیرا آسیب مغزی می تواند 15 تا 20 سال قبل از ظهور علائم بالینی رخ دهد.
دکتر اریک اس موزیک، محقق اصلی این تحقیق، گفت: اینطور نیست که شرکت کنندگان در این مطالعه کم خواب بوده باشند، بلکه خواب آنها چند بخشی بوده است. هشت ساعت خوابیدن در شب با هشت ساعت خوابیدن و افزایش یک ساعتی آن در روز بسیار متفاوت است.
در حال حاضر، مطالعات انجام شده بر روی انسان ها و حیوانات، کمبود خواب را با سطوح بالاتر پروتئین آمیلوئید در مغز مرتبط می دانند و اعتقاد بر این است که آمیلوئید عامل بیماری آلزایمر است.
دکتر موزیک اظهار داشت: در طول دو ماه موش هایی که ریتم شبانه روزی آنها مختل شده بود نسبت به موش هایی با ریتم طبیعی پلاک های آمیلوئید بیشتری پیدا کردند.
موش ها همچنین تغییراتی را در ریتم طبیعی روزانه پروتئین آمیلوئید در مغز ثبت کردند. اینها اولین داده هایی هستند که نشان می دهند اختلال در ریتم شبانه روزی می تواند رسوب پلاک را تسریع کند.
برای این مطالعه 189 سالمند عادی با میانگین سنی 66 سال پیگیری شدند و مشخص شد که 50 نفر از این افراد مشکل خواب داشتند.
دکتر یو ال جو یکی از محققان این تحقیق گفت: در تحقیقات جدید متوجه شدیم که افراد مبتلا به آلزایمر پیش بالینی اختلالات بیشتری در الگوهای فعالیت شبانه روزی خود با دوره های عدم تحرک یا خواب بیشتر در طول روز و پریودها دارند. در شب فعالیت بیشتری داشت و به ریتم شبانه روزی تبدیل شد.
وی افزود: هنوز مشخص نیست که کم خوابی به ابتلا به آلزایمر کمک می کند یا نشانه مراحل اولیه بیماری است.
دکتر جو گفت که حداقل، این تغییرات در ریتم شبانه روزی می تواند به عنوان یک نشانگر زیستی برای بیماری های پیش بالینی عمل کند.
ما قصد داریم در آینده این افراد را بررسی کنیم تا بیشتر بدانیم که آیا مشکلات خواب و ریتم شبانه روزی آنها منجر به افزایش خطر ابتلا به آلزایمر می شود یا اینکه آیا تغییرات مغزی بیماری آلزایمر باعث اختلال در چرخه خواب/بیداری و مشکلات ریتم شبانه روزی می شود.
