دو قرن پیش، برخی از قوی ترین زمین لرزه های ثبت شده در ایالات متحده، بخش های مرکزی و شرقی این کشور از جمله میسوری، کنتاکی و کارولینای جنوبی را لرزاند. اندازه این زمین لرزه ها احتمالا بین 6.5 تا 8.0 در مقیاس ریشتر بوده است.
پس لرزه ها رویدادهای لرزه ای کوچک تری هستند که می توانند پس از یک زلزله بزرگ رخ دهند و روزها یا سال ها پس از زلزله اولیه ادامه داشته باشند. آنها بخشی طبیعی از فرآیند تنظیم گسل زمین پس از یک رویداد لرزه ای قابل توجه هستند. اگرچه بزرگی پس لرزه ها معمولا کمتر از زلزله اصلی است، اما همچنان می تواند به زیرساخت ها آسیب برساند و روند بازیابی را مختل کند.
نویسنده ارشد این مطالعه، Yuxuan Chen، زمین شناس دانشگاه ووهان، در یک بیانیه مطبوعاتی گفت: “بعضی از دانشمندان فکر می کنند لرزه خیزی فعلی در بخش هایی از آمریکای شمالی یک پس لرزه است، و دانشمندان دیگر فکر می کنند که لرزه خیزی پس زمینه است.” می خواستیم با استفاده از روش آماری از زاویه ای دیگر به این موضوع نگاه کنیم.
نواحی نزدیک به کانون این زمین لرزه های تاریخی، امروزه نیز فعالیت لرزه ای دارند و ممکن است برخی از زمین لرزه های امروزی، پس لرزه های گذشته باشند. آنها همچنین می توانند نشانه هایی باشند که قبل از زمین لرزه های بزرگتر رخ می دهند، یا صرفاً فعالیت لرزه ای پس زمینه، که سطح معمول فعالیت لرزه ای در یک منطقه معین است.
طبق گزارش سازمان زمین شناسی ایالات متحده (USGS)، تمایز بین زمین لرزه های قبلی و فعالیت های لرزه ای پس زمینه تا زمانی که زلزله بزرگتری رخ ندهد، چالش برانگیز است. با این حال، دانشمندان می توانند پس لرزه ها را تشخیص دهند. درک علت زمین لرزه های مدرن برای ارزیابی خطرات بلایای آینده در این مناطق مهم است، حتی اگر فعالیت لرزه ای فعلی خسارات قابل توجهی ایجاد نکند.
برای تعیین اینکه آیا برخی از زمین لرزه های امروزی واقعاً پس لرزه های طولانی زلزله های گذشته هستند یا خیر، محققان باید شناسایی کنند که روی کدام زمین لرزه های مدرن تمرکز کنند.
پس لرزه ها در اطراف مرکز زمین لرزه رخ می دهد، بنابراین محققان زمین لرزه هایی را در فاصله 155 مایلی کانون های تاریخی در نظر گرفتند. آنها روی زمین لرزه هایی با بزرگی مساوی یا بیشتر از 2.5 در مقیاس ریشتر تمرکز کردند، زیرا ثبت زمین لرزه های کوچکتر یک چالش است.
آنها از یک رویکرد آماری به نام روش نزدیکترین همسایه با داده های لرزه ای برای ارزیابی اینکه آیا زمین لرزه های اخیر پس لرزه هستند یا فعالیت لرزه ای پس زمینه استفاده کردند. به گفته سازمان زمین شناسی ایالات متحده، پس لرزه ها معمولاً در نزدیکی مرکز زمین لرزه قبل از بازگشت فعالیت لرزه ای پس زمینه به حالت عادی رخ می دهند. با بررسی عواملی مانند زمان، مسافت و بزرگی زلزله، دانشمندان می توانند یک زلزله را به زلزله دیگر مرتبط کنند.
این مطالعه نشان داد که توالی پس لرزه زمین لرزه سال 1663 در نزدیکی جنوب شرقی کبک، کانادا به پایان رسیده است و فعالیت لرزه ای مدرن در این منطقه با آن زلزله تاریخی ارتباطی ندارد. در مورد دو زمین لرزه تاریخی دیگر در منطقه مرزی میسوری-کنتاکی در سال های 1811-1812 و در چارلستون، کارولینای جنوبی، در سال 1886، پس لرزه های این رویدادها ممکن است هنوز برای قرن ها پس از زلزله اصلی وجود داشته باشد.
در منطقه مرزی میسوری-کنتاکی، حدود 30 درصد از زمین لرزه های ثبت شده بین سال های 1980 و 2016 احتمالاً پس لرزه های زمین لرزه های بزرگی بوده است که در سال های 1811 و 1812 رخ داده است. در نتیجه، فعالیت لرزه‌ای مدرن در این مناطق تحت تأثیر ترکیبی از پس‌لرزه‌ها و فعالیت‌های لرزه‌ای پس‌زمینه است.
برای ارزیابی خطر لرزه ای فعلی در یک منطقه، دانشمندان نه تنها پس لرزه ها، بلکه گسل ها و فعالیت های لرزه ای پس زمینه را نیز رصد می کنند. این مطالعه نشان داد که فعالیت لرزه‌ای پس‌زمینه علت اصلی زمین‌لرزه‌ها در سه منطقه مورد مطالعه است.
این نشان می دهد که گسل همچنان در حال ایجاد است که می تواند منجر به زلزله های بزرگتر در آینده شود.
محققان نتیجه می‌گیرند که برای اینکه بتوانیم ریسک را در آینده ارزیابی کنیم، واقعاً باید بفهمیم که ۱۵۰ یا ۲۰۰ سال پیش چه اتفاقی افتاده است. بنابراین استفاده از روش های مدرن برای رفع این مشکل حائز اهمیت است.
۵۸۵۸
