گروه آسیب های اجتماعی خبرگزاری فارس; او خانواده‌ای هنرمند دارد، می‌گوید: «من به برادرم مدیونم که نقاشی را یاد بگیرم» اما برادرش به طراحی ادامه نداد و خود را وقف حرفه دیگری کرد. عبدالرضا حدادی در سال 1357 به این دنیا آمد و اکنون این نقاش همدانی 45 ساله است.
وی در دق دق روستای کبودر انگه از توابع استان همدان به دنیا آمد، در خانواده ای تقریبا پرجمعیت به دنیا آمد و می گوید: نقاشی را از خانواده خود آموخته و همه هنرمند هستند، اما افراد کمی از این خانواده دارند. مسیر زندگی خود را به سمت هنر و نقاشی تغییر داد. عبدالرضا از 4 سالگی طراحی و نقاشی را آموخت و از کودکی طراحی و مداد گرفتن را آموخت.
او در یک خانواده معمولی به دنیا آمد، اما اعتراف می کند که حتی اگر شرایط زندگی مساعد نیست، باید خود را وفق دهد، سعی کند به روزهای روشن نزدیک شود.
حدادی اگرچه معلولیت جسمی دارد و راه رفتن و نشستن برایش مشکل است اما به لطف این نقاشی ها اکنون بیش از 500 دانش آموز در شهرستان کبودر آواز دارند. وی درباره زندگی شخصی خود می گوید: من همیشه راضی بوده ام و کمبودهایم را برطرف کرده ام، یادم هست در آن سال ها در تابستان و زمستان همدان هفته ای یک بار کتاب نقاشی را تمام می کردم و این اوج بود. از لذت من». از آن دوران کودکی و امروز دانشجو هستم، اینقدر دفتر دارم و عده ای هستند که بعد از یک ماه چه شاهکارهای هنری را با نیم مداد از خود به جای می گذارند، این معنا و مفهوم زندگی از دید من است. چشم انداز.
وقتی عبدالرضا عاشق می شود
ردپایی از عشق در ذهن آقای حدادی در جوانی وجود دارد. زمانی که در دانشگاه بود در رشته ادبیات تحصیل کرد و توانست در این رشته در سطح دانشگاه فارغ التحصیل شود. و با یکدیگر ازدواج کنند و از آن زمان تا کنون کسی را ندیده ام که خود را در او ببیند.
زمانی که قصد تحصیل در دانشگاه را دارد می خواهد در دو رشته هنر و ادبیات ادامه تحصیل دهد اما شرایط حضور در رشته هنر در دانشگاه مهیا نیست به همین دلیل فقط در رشته ادبیات فارسی ادامه تحصیل داد. .
آقای حدادی می گوید که در سه مدرسه غیرانتفاعی تدریس می کند، مسئول کانون فرهنگی هنری شهید رجایی شهر کبودرآهنگ و فعالیت هایش شامل طراحی، کاریکاتور، خوشنویسی، موسیقی، انیمیشن و مجسمه سازی است و اخیرا نیز آموخته است. هنر استفاده از زباله است و پایه ای را در شهر ایجاد کرده است.
اجرای یک مادر برای فرزندانش.
وقتی مدرسه به ما می گفت کاردستی کنیم، مادرم دست به کار می شد و یک شب برایمان مجسمه حیوان سفالی آماده می کرد، آن را زیر صندلی می گذاشت و صبح مجسمه خشک می شد و بعد به مدرسه می رفتیم. نمره ای را که باید می گرفتیم، می خریدیم، پدرم هم آجرکاری بود، خانه می ساخت و صدای خوبی داشت، علاوه بر این حرفه، چون در شهر بودیم، به کشاورزی هم اختصاص داشت. . وقتی من و پدرم به مزرعه می رفتیم و صدای او هنوز گوشم را در تمام این سال ها نوازش می دهد، هیچ وقت یادم نمی رود که برایم آواز می خواند.
من حتی یک لحظه از وقتم را تلف نمی کنم.
در چارچوب جشنواره بین المللی همام معلولان با آقای حدادی گفتگویی داشتم. او داشت چهره مردی را می کشید و از طراحی او مشخص بود که این کمی شیطنت است. آقای حدادی گفت این طرحی است از چهره آقای وحید که بندرعباسی بوده و هم اتاقی اش می خواهد قبل از بازگشت وحید به بندرعباس طرح او را آماده کند و این خاطره از وصیت او برای همیشه نزد وحید خواهد ماند. . این همان چیزی است که در حاشیه این جشنواره مشغول طراحی بودم. البته به گفته عبدالرضا او هیچ وقت وقت را تلف نمی کند و حتی از چند دقیقه اش به خوبی استفاده می کند.
به گفته حدادی، وی در حال آماده سازی دستگاه انیمیشن برای جشنواره صدساله است و پیش از آن نیز چندین بار موفق به کسب مقام اول کشوری در رشته رنگ روغن و رنگ، سیاه قلم با موضوع احترام به والدین شده است.
یک بار از ژاپن با او تماس گرفتند، خانمی پشت خط تلفن با جملات شکسته فارسی به آقای حدادی گفت که می‌خواهم او را برای شرکت در مسابقه دعوت کنم و او تلفن را قطع کرد و با معاونت اجتماعی تهران تماس گرفت. او را بردند و گفتند پیگیری می کنند اما خبری نشده و به همین دلیل اجازه حضور در مسابقات خارج از کشور را به او نداده اند.
معلولی که آدرس مددکاری اجتماعی را نمی داند!
معلولیت آقای حدادی حرکت جسمی است، او جهت کمک های اجتماعی را نمی داند و می گوید من هستم که «به عنوان یک معلول به کمک اجتماعی کمک می کنم»، او زندگی خودش را دارد و نیازی به کمک های مادی ندارد. حتی یادتان نیست چه زمانی به سازمان بهزیستی مراجعه کرده اید و هیچ سابقه ای در سازمان بهزیستی ندارید.
انتهای پیام/
