بیایید با هم از ابتدا بر اساس یک فرض پیش برویم. تیم فوتبال ایران قرار است قهرمان جام ملت های آسیا 2023 شود و شاگردان امیر قلعه نویی توانستند طلسم 47 سال ناکامی در این جام را بشکنند و با مدال طلا به خانه بازگردند.
به نظر شما بعد از این قهرمانی فرضی چه اتفاقی در فوتبال کشور خواهد افتاد؟ احتمالا وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال سوت می زنند و با افتخار و اطمینان از کیفیت بالای مدیریتی خود صحبت می کنند و این قهرمانی را تقدیم می کنند. کادرفنی تیم ملی احتمالا از دانش روزافزون و بالای تیم ایران صحبت خواهد کرد و از ظلمی که در این سال ها در حق آنها شده است صحبت خواهد کرد و خود را با بهترین های دنیا مقایسه خواهد کرد. بازیکنان احتمالاً جلوی اکران از باشگاه‌های خود درخواست قراردادهای بیشتری خواهند کرد، زیرا قهرمانی در آسیا آنها را گران‌تر از قبل می‌کند و احتمالاً پشت پرده به دنبال معافیت سربازی و حواله‌های جدید برای خودروهای لوکس‌تر خواهند بود. الان هستند، خواهند بود.
از دنیای فرضی قبلی خارج شویم و به دنیای واقعی برگردیم. جام ملت ها از جمعه شب در قطر آغاز شد و ایران به زودی کار خود را در این رقابت ها آغاز خواهد کرد. بیایید واقع بینانه به این رویداد نگاه کنیم. آیا ایران شانس قهرمانی در جام ملت ها را دارد؟ قطعا پاسخ مثبت است چرا که تیم ملی ستاره های ارزشمند و باکیفیتی دارد که ایران را از بسیاری رقبا بالاتر می برند و جدای از این بحث، هر اتفاقی در زمین می تواند بیفتد. اما قابل طرح این سوال مهم است که اگر این قهرمانی برگزار شود جز شادی موقت و کوتاه مدت بخشی از جامعه چه چیزی به فوتبال ایران اضافه می کند؟
حالا بیایید از زاویه ای دیگر به مسئله نگاه کنیم. آیا فوتبال ایران در حال حاضر به چیز بیشتری نیاز دارد؟ قهرمانی در جام ملت ها یا بازسازی و ایجاد زیرساخت های لازم برای رشد و توسعه فوتبال؟ آیا این قهرمانی احتمالی و فرضی باعث تمام ضعف ها، مشکلات و ایراداتی نمی شود که همه می دانند و بارها به شکل های مختلف بیان شده است و در پشت آن جام بزرگ نقره ای دیگر جایی برای تکرار نیست؟ آیا از فردای این قهرمانی فرضی، پاسخ هیچ انتقادی به مدیریت و کادر فنی فوتبال ایران این نخواهد بود که «ما قهرمان آسیا شدیم پس بهترینیم»؟
بیایید چند نمونه را مرور کنیم. کره جنوبی از سال 1960 قهرمان جام ملت های آسیا نشده است. این آمار باورنکردنی است، اما باور کنید میل آنها برای قهرمانی حتی از ایران هم بیشتر است، زیرا ایران آخرین بار در سال 1976 قهرمان شده است. عربستان می تواند نمونه دیگری باشد. از سال 1996 آنها طعم قهرمانی در جام ملت ها را نچشیده اند. اما آیا آنها عقب مانده محسوب می شوند؟ اینکه با فرض قهرمانی ایران در این تورنمنت، باز هم این فوتبال کره جنوبی و عربستان است که خیلی جلوتر از فوتبال ایران است، چیز دیگری است؟ یونان در سال 2004 و عراق در سال 2007 قهرمانی را در قاره های خود تجربه کردند. قهرمانی هایی که نتیجه برتری سیستماتیک و برنامه ریزی بلندمدت فوتبال نبود، بلکه نتیجه اتفاقاتی بود که در مستطیل سبز رخ داد. اما بعد از فوتبال این دو کشور چه گذشت؟ آیا آنها پیشرفتی را تجربه کردند یا حتی با همان قهرمانی و نتایج خوب در یک تورنمنت ادامه دادند؟
در پایان می توان گفت در فوتبال نتیجه مهم است، اما آنچه مهمتر از نتیجه است ساختار، روش، تفکر و امکانات حرفه ای است که الان واقعاً از آن کم داریم و حتی 10 قهرمانی جام ملت ها و جام جهانی. . دنیا نمی تواند این چیزها را برای ما بیاورد. می توان به روزی امیدوار بود که ساختار و امکانات حرفه ای در فوتبال ایران جا بیفتد و در کنار آن نتایج درخشانی نیز کسب شود. این احتمالا ایده آل ترین نسخه است و قطعا ژاپن نمونه بارز آن است. چیزی که در حال حاضر با آن فاصله داریم.
254 251
