بخش های مهم این مقاله را در ادامه بخوانید:
به هر حال ما طرفدار سیاست خارجی کنونی رئیس جمهورمان هستیم که شاید به خاطر مسئله اسرائیل و تحریم آمریکا، سیاست دوستی را با هر چیزی که ممکن است انتخاب کرده است. اما اگر سیاست انتخاب ارتباط و هماهنگی با همه کشورها همیشه در دستور کار بود و در سیاست خارجی دست از اغراق برداشتیم و اگر می‌خواهیم بر اساس ارزش‌ها عمل کنیم، خودمان با برخورد با سایر کشورها از استانداردهای دوگانه پرهیز کنیم، چه بهتر؟ . ورزش کنیم
اگر می توانیم با محمد بن سلمان، اردوغان، شیخ محمد اماراتی، الهام علی اف و بسیاری دیگر که گروه خونی ما یکی نیست، دست بدهیم، چرا نمی توانیم با افرادی که با ما متفاوت هستند، دست بدهیم. حداقل ایرانی و شاید مسلمان یا شیعه چرا باید آنها را طرد کنیم و اخراج کنیم و حداقل بی خانمان بگذاریم؟
این اتفاق می افتد که درست زمانی که دست رئیس جمهور شیعه ایران در دست ولیعهد وهابی عربستان است، شخصی در رادیو ملی می گوید ایران متعلق به حزب الله است. پس فرض کنیم بقیه هموطنان مسلمان حزب اللهی نیستند، سنی، مسیحی، یهودی، زرتشتی و خلاصه عقاید دیگری دارند، چه باید بکنند؟ آیا باید اسناد مالکیت منزلشان را باطل کرد یا رد کرد یا به خاطر ارتداد و زندقه و حزب اللهی نبودن باید از جانشان محروم شد؟
البته صحبت های آن خانم در صدا و سیما خالی از پیش زمینه نیست; وقتی که در دولت روحانی یا خاتمی صلاحیت استخدام را رد می کنند، وقتی رسما می گویند مدیران سابق باید برکنار شوند، وقتی می گویند ۲۲ هزار مدیر مدرسه باید عوض شوند، طبیعتاً حرف بعدی همان جواب آن خواهد بود. خانم، و جواب باید “دیپلم” باشد. مرجع تشخیص حزب الله از غیر آن ها چیست؟ کدام نهاد، سازمان، دانشگاهی، مجتهد و مرجع تقلید خود را از مقوله حزب الله تشخیص داده است؟
کسانی که مسئول مجتمع تولیدی کشور هستند، کسانی که شبکه های برق، گاز و آب کشور را ساختند، دکتر، خلبان، مهندس، پلیس، سرباز، بازرگان، هنرمند، شاعر، نویسنده، مترجم، وکیل، چگونه دوست دارید؟ داوران و ورزشکاران؟ به حزب الله دیپلم بدهیم؟ آزمون شما برای حزب اللهی بودن چیست؟ اگر قصد شرکت در آزمون حزب الله را دارید، چه سوالاتی دارید؟
اگر دولت رئیس جمهور می تواند با محمد بن سلمان دست بدهد، چرا نمی تواند با بهزاد نبوی، سیدمحمد و سیدمحمدرضا خاتمی، ظریف، سلامه، پزشکان، مرعشی، محسن هاشمی و دیگر دگراندیشان و حتی دگراندیشان دست بدهد. دلشان به آینده ایران بسته است. آیا رئیس‌جمهوری که برای دیدار با افراد مختلف که برخی از آنها آشکارا با ایران یا جمهوری اسلامی ایران دشمنی دارند، می‌رود، پس از یک سال و نیم از اعزام، نمی‌تواند برای هیئت رئیسه مجلس وزیران وقت تعیین کند؟ درخواست ملاقات؟
