انواع شرطی سازی و کاربرد آنها در انگیزش کارکنان

از زمانی که پاولوف در آغاز قرن بیستم نظریه شرطی شدن را با مشاهدات خود مطرح کرد، تا به امروز این نظریه و شاخه های آن نقش مهمی در درک رفتار انسان ایفا کرده است. این نظریه به طور گسترده ای برای بهبود فرآیندهای یادگیری در سیستم های آموزشی مورد استفاده قرار می گیرد و شاید بارزترین جنبه آن تشویق و تنبیهی باشد که از دوران مدرسه به یاد می آورید. اما آیا می توان از این نظریه و انواع شرطی سازی در سایر بخش ها مانند بخش محیط زیست برای تقویت انگیزه کارکنان و تغییر رفتار آنها استفاده کرد؟ ابتدا اجازه دهید نگاهی به این نظریه بیاندازیم و سپس در مورد کاربرد آن صحبت کنیم. با ما بمان.

شرطی سازی چیست؟

فرآیندی که در آن ارتباطی بین محرک و پاسخ برقرار می شود، شرطی سازی نامیده می شود. محرک چیزی است که باعث واکنش می شود. با درک شرطی شدن می توان به ریشه برخی رفتارها در انسان و حیوان پی برد. شرطی‌سازی یکی از نظریه‌های مطرح در حوزه رفتارگرایی محسوب می‌شود.

انواع شرطی شدن در روانشناسی

1. شرطی سازی کلاسیک

ایوان پاولوف اولین شکل شرطی سازی را به طور تصادفی در حین بررسی دستگاه گوارش سگ ها کشف کرد. او متوجه شد که وقتی غذا را جلوی سگ می گذارد، بزاق دهانش ترشح می شود. این رفتار سگ ها حتی قبل از رسیدن غذا در زمان مشخص اتفاق افتاد، بنابراین پاولوف به این فکر کرد که آیا می تواند رفتار سگ ها (بزاق دهان) را به یک محرک خارجی شرطی کند، بنابراین آزمایشی را طراحی کرد.

در آزمایش معروف سگ پاولوف، قبل از رسیدن غذا، زنگ را به صدا درآورد. بعد از چند بار تکرار، غذا را بیرون آورد و به سادگی زنگ را زد. او مشاهده کرد که سگ ها پس از شنیدن صدای زنگ (محرک) حتی بدون غذا هم بزاق ترشح می کنند (پاسخ). این دانشمند روسی اولین فردی بود که توانست رفتار خود را طبق میل خود شرطی کند. آزمایش او آغاز طیف گسترده ای از تحقیقات در مورد انواع شرطی سازی و کاربرد آنها در زمینه روانشناسی بود.

2. شرطی سازی عامل یا فعال

بی اف اسکینر، روانشناس مشهور آمریکایی، شکل دیگری از شرطی سازی را کشف کرد. او در آزمایش خود حیوانات مختلف را در جعبه ای قرار داد که داخل آن دکمه یا اهرمی وجود داشت و اگر حیوان آن را فشار می داد دریچه باز می شد و غذا دریافت می کرد. کم کم و پس از چندین تجربه موفق، حیوان یاد می گیرد که با فشار دادن یک اهرم یا دکمه می تواند غذا (پاداش) دریافت کند. در نتیجه مدام این رفتار را تکرار می کرد.

این همان روشی است که امروزه برای آموزش سگ های نجات یا کشف مواد مخدر استفاده می شود. این سگ ها به همراه مربی خود هر بار که عمل مورد نظر مربی را انجام می دهند پاداش دریافت می کنند. در نتیجه، آنها برای انجام آن عمل شرطی می شوند. این نوع شرطی سازی را می توان برعکس انجام داد. به عنوان مثال، اگر حیوان مجبور شود پس از هر بار فشار دادن دکمه، یک تجربه ناراحت کننده (شوک الکتریکی) را تحمل کند، دیگر تمایلی به انجام آن رفتار نشان نمی دهد.

تفاوت بین شرطی سازی کلاسیک و عامل

1. نوع یادگیری

یادگیری در شرطی سازی کلاسیک عملی نیست. دانش آموز بدون اینکه بداند چرا رفتاری را انجام می دهد. اما در شرطی سازی فعال، یادگیرنده فعالانه در فرآیند شرطی سازی شرکت می کند. با تشویق یا تنبیه، یاد می گیرید که چه رفتاری را باید انجام دهید.

2. داوطلبانه یا نه

در شرطی سازی کلاسیک، یادگیرنده غیرارادی رفتار می کند. مثلاً سگ ها نقشی در ترشح بزاق ندارند، اما در نوع دوم، یادگیرنده هر لحظه می تواند عمل خود را تغییر دهد. به عنوان مثال، ممکن است کودکی با وجود احتمال تنبیه، همچنان با برادرش دعوا کند. مهمترین تفاوت بین این دو نوع شرطی سازی در همین ویژگی نهفته است.

3. نوع پاسخ

در شرطی سازی نوع اول، یادگیرنده نقشی در ایجاد پاسخ ندارد. به عنوان مثال، اگر فردی تصادف کند، ممکن است هر بار که ماه ها رانندگی می کند، احساس ترس و اضطراب کند. شما نمی توانید جلوی این اضطراب را بگیرید. شاید تجربه شما آنقدر دردناک باشد که با دیدن ماشین دچار حمله عصبی شوید. اما در نوع دوم دانش آموز به واکنش تشویق می شود. در نتیجه واکنش قطعی نیست بلکه محتمل خواهد بود. به عنوان مثال، اگر والدین نوجوانی که به تازگی گواهینامه دریافت کرده اند، او را تشویق به پیروی از قوانین کنند، احتمال ادامه پیروی از آنها بیشتر خواهد بود.

4. وجود تقویت کننده.

در شرطی سازی نوع اول پاداش و تنبیه وجود ندارد، اما در نوع دوم رفتارهای پسندیده با پاداش و رفتارهای نامطلوب با تنبیه تقویت و تضعیف می شوند.

استفاده از شرطی سازی برای تقویت انگیزه و شکل دادن به رفتار کارکنان.

رفتارهای مرتبط با شرطی سازی در زندگی روزمره بسیار رخ می دهد. حال فرض کنید شما مدیر یا رهبر یک سازمان هستید و می خواهید رفتارهای مطلوب کارکنان خود را تقویت کنید و از تعداد رفتارهای نامطلوب آنها بکاهید. نظریه شرطی سازی چگونه به شما کمک می کند؟ در ادامه به بررسی ایجاد وقت شناسی در جلسات کاری با استفاده از دو روش شرطی سازی کلاسیک و فعال می پردازیم.

1. استفاده از شرطی سازی کلاسیک

شرطی سازی کلاسیک اغلب با واکنش های ناخوشایند همراه است. به عنوان مثال انواع فوبیا یا اجتناب از طعم های خاص به این پدیده مربوط می شود. اما می توان از این شکل شرطی سازی برای ایجاد عادات مطلوب نیز استفاده کرد. مثلاً فرض کنید می خواهید عادت وقت شناسی را در جلسات کاری در بین کارمندان تقویت کنید. برای این کار می توانید کارهای زیر را انجام دهید.

1. مقدمه ای بسازید

برای کاشت بذر وقت شناسی، اعضای تیم را جمع آوری کنید و به وضوح در مورد اهمیت وقت شناسی و فواید آن صحبت کنید. به آنها یادآوری کنید که وقت شناسی نشانه احترام به دیگران است. علاوه بر این، این رفتار صحیح منجر به مدیریت بهتر زمان و افزایش بهره وری می شود.

2. ایجاد انگیزه برای وقت شناسی

پس از تعیین انتظارات، باید با انجام آنها انگیزه ایجاد کنید. همه جلسات را به موقع شروع کنید و منتظر کسی نباشید! این رفتار باعث می شود دیگران به موقع در جلسات آینده حاضر شوند. از سوی دیگر، هنگام استفاده از نرم افزارهای ارتباطی، صدای یادآوری خاصی را در نظر بگیرید تا هنگام شروع جلسات به شما یادآوری کند. شنیدن یک صدای خاص به اعضای تیم یادآوری می کند که خود را آماده کنند تا برای جلسه دیر نشوند. همچنین می توانید برنامه جلسه را برای همه مثلا نیم ساعت قبل از شروع جلسه ارسال کنید. این هم نوعی تشویق خواهد بود.

3. تحکیم عادت

پس از مدتی برگزاری جلسات به این شکل، اعضا به احتمال زیاد عادت می‌کنند که به موقع در جلسات شرکت کنند. با تبدیل شدن به یک عادت، دیگر نیازی به تکرار محرک ها نخواهید داشت. اعضای تیم بدون محرک نیز ممکن است به موقع برای جلسات حاضر شوند.

2. استفاده از شرطی سازی عامل

بیایید یک بار دیگر سناریوی فرضی خود را در نظر بگیریم. شما می خواهید اعضای تیم به موقع در جلسات شرکت کنند، اما این بار از شرطی سازی بازیگر استفاده می کنیم.

1. تشویق

هر بار که جلسه ای برگزار می کنید، از اعضا برای حضور به موقع خود تشکر کنید. می توانید آنها را در مقابل جمعیت تشویق کنید، می توانید با ارسال یک یادداشت شخصی از کارمندان قدردانی کنید یا حتی به آنها برای کار تیمی و تعهد در ساختار حقوق خود پاداش دهید.

2. مجازات کردن

اگرچه تنبیه دیگران به خصوص در ابتدا تأثیر منفی دارد، اما نمی توان از این گزینه به طور کامل اجتناب کرد. گاهی اوقات پاداش به عنوان یک انگیزه تقویت کننده برای برخی از اعضای تیم کار نمی کند. در این صورت می توانید به صورت خصوصی با آنها صحبت کنید و آنها را تهدید کنید. ترس از مجازات می تواند به عنوان یک عامل بازدارنده در برابر رفتار نامطلوب عمل کند. با این حال، فرد ممکن است رفتار نامطلوب خود را در مکانی دیگر و زمانی که این تهدید وجود ندارد از سر بگیرد.

نمونه های دیگر از تهویه در محل کار

در این بخش، نمونه هایی از شرطی سازی و کاربرد آنها در محیط کار برای تقویت انگیزه کارکنان یا بهبود رفتار آنها را شرح می دهیم. اینها موارد کلی است که هم مدیران و هم کارمندان می توانند به آن توجه کنند.

• هر بار که یکی از اعضای تیم به موفقیتی دست می یابد یا یک کار دشوار را با موفقیت انجام می دهد، به او تبریک بگویید. تشویق شما حتی اگر فقط کلامی باشد، احساسات خوبی در فرد ایجاد می کند و ممکن است بخواهد دوباره این حس خوب را تجربه کند. بنابراین در آینده بهتر عمل خواهد کرد.
• معمولا همه بعد از ناهار احساس بی حالی و خواب آلودگی می کنند. در این صورت شاید بهتر باشد نوع غذا را تغییر دهید. برخی از غذاها و نوشیدنی ها ما را بی حال می کنند، اما برخی دیگر انرژی ما را باز می گرداند. با عادت دادن کارکنان به خوردن غذاهای تازه و سالم، در محل کار پرانرژی نگه دارید.
• خواب نقش مهمی در کیفیت کار ما دارد. برای ایجاد عادت به خواب کافی، باید از شر عواملی مانند تلفن همراه خلاص شویم. یکی از روش های مفید استفاده از برنامه های یادآوری زمان خواب است. با تنظیم این برنامه ها در زمانی که باید بخوابیم، کم کم خود را شرطی می کنیم که موبایل را کنار بگذاریم و به رختخواب برویم.

تجربه شما از شرطی سازی چیست؟

به عنوان مدیر، مربی یا کارمند مجموعه، چه تجربه ای از شرطی سازی در زندگی کاری خود دارید؟ آیا از این ایده ها برای بهبود رفتار خود استفاده کرده اید؟ نظرات خود را با ما و خوانندگان به اشتراک بگذارید.