اطلاع رسانی کند دنیای مانا مهم ترین نکته چیز دیگری است: آیا او یک مخالف اصلی و جدی است؟ وقتی از مخالفت دولت صحبت می کنیم یا مخالف پزشکان، آیا منظورمان همان بچه های حزب اللهی است که گردنشان را می بندند، شلوار پارچه ای می پوشند، تصاویر مذهبی دارند و رفتار تهاجمی دارند؟ آیا آنها مخالفان واقعی پزشکان و حکومت و نظام فعلی هستند؟ کل جامعه را می شود در صندوق های رای جلیلی خلاصه کرد، او چند میلیون رای داشت؟ سوال این است که اگر اینها مخالف واقعی هستند، تکلیف پنجاه درصدی که در انتخابات شرکت نکردند چیست؟ در کجای این دایره جای می گیرند؟
به هر حال جمعیت آنها از هر جمعیتی بیشتر است، آیا عمداً از فضای رسمی حذف شده اند یا فقط یک سوء تفاهم است؟ شخصیت مخالف آن دانشجوی بسیار جوان چه طرز فکری را می خواهد نشان دهد؟ مخالف اصلی ممکن است افراد بی شماری باشند که در ترافیک، مترو، مسافرت و غیره می بینیم، همان هایی که مدت هاست تلویزیون نگاه نکرده اند، برای آنها اقدام پزشکان اهمیت خاصی ندارد، شاید فقط حذف . فیلترینگ و برخی محدودیت های دیگر کمی آنها را خوشحال می کند، بی شماری که هیچ شباهتی به آن دانشجو ندارند، لباس متفاوت می پوشند، اعتراض می کنند، بعد از گل تیم خاتون بام به شادی بیشتر توجه می کنند. بیشتر از صحبت های پزشکان، با ترس در خیابان راه می روند و پشت فرمان می نشینند.
قابل درک است که روزنامه ها و روزنامه نگاران اصلاح طلب این دسته در یکی دو روز اخیر از پزشکان و همسویی آنها با آن حریف کوچک خجالت زده و ضعیف شده اند، اما تبدیل حریف وضعیت موجود قابل درک نیست. چنین کاریکاتوری، جعل اپوزیسیون، جعل واقعیت است. اینجاست که جلیلی، قالیباف، خاتمی و پزشکان بیش از هر زمان دیگری شبیه به هم به نظر می رسند.
در دانشگاه چه گذشت؟
در جریان سخنرانی اخیر مسعود بیزیکیان به مناسبت آغاز سال تحصیلی در دانشگاه تهران تنش هایی ایجاد شد. در این مراسم که در روز شنبه (30 مهر 1403) برگزار شد، دانشجویی در میانه سخنرانی پزشکان اعتراض کرد و توضیح داد که چرا دانشجویان فرصت سخنرانی ندارند. این اعتراض باعث شد که پزشکان نماینده دانشجویان معترض سکو را به یکی از آنها بدهند و روی صندلی بنشینند تا حرف های او را بشنوند. این دانشجوی معترض که اکنون یکی از نزدیکان سعید جلیلی است، از نبود فرصت برای بیان نظرات دانشجویان انتقاد کرد و خواستار بازگشت رئیس جمهور به دانشگاه تهران در روز 25 آذر برای سخنرانی با دانشجویان شد.
پس از سخنان این دانشجو، دکتر سخنان خود را آغاز کرد، اما دقایقی بعد یکی دیگر از حضار برخاست و با صدای بلند سخنانی گفت، این بار رئیس جمهور از وی به دلیل برهم زدن نظم جلسه انتقاد کرد و به او گفت که لطفا بنشینید. . و بگذار حرف بزنم قرار نبود حرف بزنی کسانی که نمی توانند به نظر من احترام بگذارند یعنی ما هنوز به درک و آگاهی لازم برای رعایت چارچوب برنامه نرسیده ایم. جلسه ای برای کارکنان برگزار کنید تا نظرات خود را بیان کنند. جلسه را قطع می کنید و فریاد می زنید. بشین تا من حرف بزنم
