روزنامه ایران: به عنوان یک شهروند چند ساعت یا باید بپرسیم در روز چند دقیقه فعالیت دارید؟ شاید شما یک کارمند اداری حرفه ای یا کارگری باشید که اجباراً در مورد پروژه کاری خود فکر می کنید. شاید شما در یک بیمارستان دولتی شلوغ کار می کنید یا پزشکی هستید که چندین ساعت در روز بیماران را بدون وقفه ویزیت می کنید. ممکن است پشت صحنه حرفه ای پر مشغله باشید یا آن آرایشگری که به صندلی کارش چسبیده و هیچ کار دیگری انجام نمی دهد یا … اگر به جمع آوری آمار از تصاویر جذاب و تخیلی در شبکه های مجازی و پست های انگیزشی عادت دارید. در اینستاگرام، پس قطعا پاسخ شما به این سوال این است که همه استانداردهای جهانی در حال افزایش است، اما اگر می خواهید نسبت به این ژست های مجازی و تبلیغات اغراق آمیز وبلاگ نویسان و اینفلوئنسرها بی تفاوت باشید، باید بدانید که سرانه فعالیت بدنی در شهری مانند تهران فقط 13 دقیقه در روز، یعنی ما 1428 دقیقه در روز غیرفعال هستیم. احتمالاً این 13 دقیقه را مدیون آن دسته از شهروندانی هستیم که در پارک های نزدیک خانه مان زود از خواب بیدار می شوند و با وجود هزینه های بالای سالن های ورزشی، از جنبه بی تحرکی شهرمان کاسته است. حال بیایید این تصویر ثابت را با تصویر متحرک غذاهای ناسالم، چرب و بی مزه که باعث شده سطح سلامتی شهروندان کلانشهرها به شدت پایین بیاید، ترکیب کنیم. اگرچه هیچ تحقیقی در مورد رابطه بین این کم تحرکی و مصرف غذاهای سالم انجام نشده است، اما با نگاهی به زندگی امروز همه کلانشهرها به این نتیجه کلی می رسیم که زندگی کم تحرک، سریع و ناسالم بر ما غلبه کرده است. زندگی در شهرهای بزرگ وارداتی چون خودمان نقشی در تعریف آن نداشتیم. یک زندگی روتین و تکراری که از صبح با یک حرکت ساده از تخت تا حمام شروع می شود و با حرکتی کوتاه از آشپزخانه به اتاق خواب شب به پایان می رسد! شاید تنها هنر ما بالا و پایین رفتن از چند پله و در نهایت چند کوچه و شاید حتی اتوبوس و مترو باشد. البته بسیاری بر این باورند که این سبک زندگی پرمشغله ایرادی ندارد. هزینه های بالای زندگی و هزینه های روزانه در شهرهای بزرگ که اجاره بها حداقل نیمی از حقوق ماهیانه شهروندان را مصرف می کند، به ما اجازه نمی دهد که عادی نفس بکشیم، چه رسد به اینکه صحبت از ورزش روزانه و زمان مشخصی برای جابه جایی شود! اما در این شهرهای پرجمعیت، برخی از این سبک زندگی تحمیلی پیشی گرفته اند. اگر می توانند یک روز در میان به باشگاه نزدیک خانه یا محل کارشان می روند و اگر پول زیادی ندارند با دو دمبل ارزان قیمت و یک جفت لباس ورزشی چند دقیقه ای جلوی تلویزیون می پرند. این سبک زندگی قطعا یک «انتخاب» است. اگرچه شهرداری‌ها همه پارک‌های شهر را به انواع تجهیزات ورزشی سخت مجهز می‌کنند، به طوری که وقتی از در بیرون می‌روید، اگر زندگی جمع و جور را انتخاب کنید، وارد پارکی با تهویه مناسب با فضای باز ورزشی شوید. هنوز باید از چند پله نابخشودنی بالا بروید و وای به روزی که بخواهید بدون وسیله نقلیه از در بیرون بروید. البته تاریخچه وابستگی ما به بی تحرکی امروزی طولانی است. سرت را بگیر، همان موقع می‌رسی که ما تسلیم زندگی اتومبیل‌رانی و آپارتمان‌های عمودی دوران مدرن شهری شدیم و دیگر برای رسیدن به حمام نیازی به پیمودن مسیر طولانی و تاریک حیاط‌هایمان نبود. از آن زمان به سفرهای کوتاه عادت کردیم و کم کم فراموش کردیم که برای رسیدن به آب آشامیدنی چه کارهایی را باید طی کنیم. این زندگی بی تحرک اکنون ترکیبی عجیب با تغذیه ناسالم و استرس و اضطراب ایجاد کرده است و نمی توان گفت که با حرکت رو به جلو چه اتفاقی برای ما خواهد افتاد. البته آمارها همه تقصیرها را به گردن شهروندان نمی اندازد، شهرداری ها نیز در این کم کاری نقش دارند. استانداردهای بین المللی سرانه ورزش را 2.5 متر اعلام کرده است اما در تهران نسبت هر شهروند به یک متر هم نمی رسد. البته برخی از مناطق در مقایسه با جمعیت خود وضعیت بدتری دارند. نمونه اش همین منطقه نوساز 22 است که علاوه بر فقر آموزشی، ظاهراً از فقر ورزشی نیز رنج می برد.
باقری کارشناس بهداشت در گفتگو با ما از زاویه ای بالاتر به این بی تحرکی می نگرد. وی می گوید: ابتدا باید دید میزان مصرف مواد غذایی و میزان فعالیت بدنی و تحرک شهروندان در یک کلانشهر تا چه اندازه با یکدیگر سازگاری دارد، باید به بدنه شهروندی به عنوان یک سیستم نگاه کنیم که ورودی آن غذا است. اما نوع غذا هم مهم است حالا نتیجه این سیستم را ببینید افراد چقدر فعال هستند این تحرک از ورزش حرفه ای گرفته تا پیاده روی ساده و حتی ایستادن بین فعالیت های کاری را در بر می گیرد اگر بتوانیم آماری از میزان فعالیت بدنی و میزان مصرف غذای شهروندان و مقایسه ای انجام دهیم می توانیم به سطح سلامت آن کلان شهر برسیم، فکر می کنم هنوز آماری در این زمینه جمع آوری نشده است.
به گفته وی، مصرف سرانه مواد غذایی به ویژه مواد قندی که انرژی تولید می کنند در کشور ما بسیار بالاست. باقری تاکید می کند: اگر به رژیم غذایی شهروندان نگاه کنیم، می بینیم که در سه وعده غذایی معمولاً مواد کالری وجود دارد و از طرفی متابولیسم و تحرک افراد بسیار پایین است و به طور متوسط در کل حدود 10 درصد است. شهرها.شهرها.یعنی این دو طرف ترازو با هم تناسب ندارند.نتیجه این عدم تعادل چاقی، اضافه وزن و سوءتغذیه (ناشی از مصرف مواد غذایی ناسالم) است.
باقری ادامه می دهد: اگر خوش بینانه ترین وضعیت را در نظر بگیریم و بخواهیم رابطه مصرف غذا و فعالیت بدنی را بسنجیم به عددی کمتر از 50 می رسیم به همین دلیل جامعه ما با خطر چاقی و بیماری های مرتبط با چاقی مواجه است. چاقی مانند دیابت، بیماری های قلبی عروقی و سرطان های ناشی از عادات غذایی نادرست با این توصیف، انجام فعالیت بدنی و تحرک در کلان شهرها بسیار بیشتر از جاهای دیگر ضروری است، اما متاسفانه آمار سرانه عکس این موضوع را نشان می دهد. راز طول عمر و سلامتی تعادل بین مصرف غذا و حرکت برای جلوگیری از تجمع کالری در بدن است. در واقع باید به اندازه ای که می خواهیم مصرف کنیم، غذا بخوریم. این یک فاجعه خواهد بود.”
البته این بی تحرکی تنها جسمی نیست، هرچند آماری از بی تحرکی ذهنی در بین شهروندان شهرهای بزرگ وجود ندارد، اما با زندگی شلوغی که این روزها برای خود ساخته ایم، باید ذهن خود را ورزش دهیم. در غیر این صورت، فکر کردن بیش از حد به مشکلات و نگرانی هایمان، هم ذهن و هم بدن ما را فرسوده می کند.
انتهای پیام/
