گزارش کردن اتنا گریا به نقل از اسپیس گفت: “ما معتقدیم که ظهور تکتونیک های صفحه ای به سبک مدرن به طور قابل توجهی تکامل حیات پیچیده را تسریع کرد و یکی از عوامل اصلی انفجار کامبرین بود.”
لازم به ذکر است که تکتونیک صفحه ای به روند حرکت صفحات قاره ای اطلاق می شود که بر روی گوشته ای مذاب شناور می شوند و بر روی یکدیگر می لغزند و منجر به ایجاد مناطق فرورانش، کوه ها، دره های شکافی و آتشفشان ها و همچنین زلزله می شوند.
شکل مدرن تکتونیک صفحه‌ای تنها یک و نیم میلیارد سال پیش، در دوره‌ای زمین‌شناسی به نام نئوپروتروزوییک، استرن و گریا، آغاز شد. قبل از آن، زمین زمین ساخت لایه ایستا داشت: پوسته زمین که لیتوسفر نام داشت، یک قطعه جامد بود و به صفحات مختلف تقسیم نمی شد. انتقال به تکتونیک صفحه‌ای مدرن تنها زمانی رخ داد که لیتوسفر به اندازه‌ای سرد شد که چگالی و استحکام کافی برای فرورانش در زیر سایر بخش‌های لیتوسفر به دست آورد. به این معنی که برای مدت زمان قابل توجهی از زیر صفحات دیگر عبور می کند و سپس به سطح می رسد، جایی که دو صفحه تکتونیکی از هم جدا می شوند.
فشارهای محیطی که تکتونیک های صفحه ای کنونی بر بیوسفر اعمال می کنند ممکن است تکامل حیات پیچیده ای را که کمی بیش از 500 میلیون سال پیش رخ داده است، ممکن کرده باشد. در آن لحظه، زندگی ناگهان در محیطی قرار گرفت که برای زنده ماندن یا از بین رفتن باید با شرایط جدید سازگار می شد. این فشار تکاملی منجر به توسعه انواع مختلف حیات در اقیانوس ها و در خشکی های مرتبط با صفحات قاره ای شد. با توجه به این آغاز، زندگی در نهایت به سراغ ما آمد، بدون هیچ طرح یا ضرورتی جز انتخاب طبیعی.
گریا می‌گوید: «به نظر می‌رسد همزیستی طولانی‌مدت اقیانوس‌ها با خشکی برای ظهور حیات هوشمند و تمدن‌های تکنولوژیکی در نتیجه تکامل بیولوژیکی حیاتی باشد». اما داشتن قاره ها و اقیانوس ها به تنهایی کافی نیست، زیرا تکامل حیات بسیار کند است. برای تسریع این فرآیند، وجود صفحات تکتونیکی ضروری است.
اما یک مشکل وجود دارد. زمین تنها سیاره منظومه شمسی است که دارای تکتونیک صفحه ای است. علاوه بر این، مدل‌ها نشان می‌دهند که تکتونیک صفحه‌ای ممکن است نادر باشد، به‌ویژه در کلاس خاصی از سیارات فراخورشیدی به نام ابرزمین‌ها، جایی که ممکن است حالت پایدار حاکم باشد.
علاوه بر نیاز به صفحات تکتونیکی، نیاز به اقیانوس ها و قاره ها نیز وجود دارد. مدل‌های تشکیل سیاره نشان می‌دهد که سیاراتی که کاملاً توسط اقیانوس‌های عمیق پوشیده شده‌اند و همچنین سیارات بیابانی بی‌آب ممکن است رایج باشند. با لایه نسبتا نازکی از آب اقیانوس ها و توپوگرافی که به قاره ها اجازه می دهد روی اقیانوس ها بنشینند، به نظر می رسد زمین جایی بین سیارات بیابانی و سیارات عمیق اقیانوسی است.
وجود اقیانوس ها بسیار مهم است زیرا این فرضیه قوی وجود دارد که زندگی روی زمین از دریا آغاز شده است. خشکی نیز مهم است. نه تنها برای تأمین مواد مغذی از طریق فرسایش و تسهیل چرخه کربن، بلکه برای فعال کردن احتراق (همراه با اکسیژن) که وقتی توسط حیات هوشمند کنترل می شود، می تواند پایه ای برای ایجاد فناوری باشد.
اگر سیاراتی با تکتونیک صفحه‌ای و مقدار مناسب آب و خشکی نادر باشند، احتمال حیات فرازمینی هوشمند نیز کم خواهد بود.
