سید محمد محمدی سرشت کارگردان نیمه فیلم مستند «من محمد حسن را دوست دارم» در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: بیش از 10 سال است که در عرصه مستند فعالیت دارم و حدود 50 یا 60 مستند ساخته شده است. پخش اپیزودهای تلویزیونی شامل 15 مستند بلند و مستندهای کوتاه کار کرده است. همچنین پیش از این مجموعه های مستند «ولی نعمتان»، «خط امید»، «زبان خمت» را کار کرده بودم.
وی در ادامه به فعالیت در عرصه سریال و دستیار کارگردانی در سریال «آخرین روزهای زمستان» اشاره کرد. مستند «هموطن» تصویری از زندگی شاعر افغانستانی محمدکاظم کاظمی، مستند «پسر خاله» است. می بینماز مجموعه مستند «خانه ایرانی» با موضوع خانه هایی که مدت هاست روضه در آن جشن گرفته می شود و با موضوع حسینیه حاج قاسم قمی یکی از صاحبان سابق روضه از شهر مشهد کار کرده ام.
کارگردان این مستند با اشاره به اینکه در مشهد با آستان قدس رضوی همکاری دارد، درباره ایده ساخت این مستند گفت: یکی از دوستانی که در لبنان در رسانه فعالیت می کند با من تماس گرفت و به من گفت که موضوعی دارد. در مورد شخصیتی که سرطان داشت و پزشکان از درمان او ناامید شدند و به او پاسخ دادند. ضمناً چون خانواده فقیری بودند و نمی توانستند به ایران سفر کنند، با یک اتفاق معجزه آسا، شرایطی به این شخص داده می شود تا آرزوی او و سفرش به ایران محقق شود و مجموعه ای از آرزوی این بیمار سرطانی. سفر به ایران به واقعیت تبدیل خواهد شد.
وی افزود: این ایده را به دوستانم در مرکز آفرینش های هنری آستان قدس رضوی رساندم و آقای حکیمی مدیر مجموعه نیز از موضوع استقبال کردند و از اینجا مرکز آفرینش های هنری آستان قدس از ما حمایت کرد. با توجه به اینکه در ابتدا فقط اطلاعات اولیه داشتیم و بدون تحقیق نمی‌توانستیم تیم تصویربرداری را بیاوریم، باید یک سفر تحقیقاتی به لبنان داشته باشیم.
محمدی سرشت با اشاره به سفر به لبنان گفت: با واسطه هایی که در لبنان داشتیم توانستیم تلفنی با اقوام و خانواده سوژه تماس بگیریم اما با توجه به اینکه تیمی ایرانی بودیم و خانواده سوژه لبنانی بودند بدون اینکه کاری انجام دهیم. هرگونه تحقیق و دقت اندازه گیری ما نتوانستیم گروه فیلمبرداری را با خودمان بیاوریم و ریسک بالایی داشت، بنابراین ابتدا خودم به لبنان سفر کردم و یک هفته در آنجا ماندم و مصاحبه هایی را برای مراحل تحقیقات ضبط کردم. پس از بازگشت از سفر به لبنان، برای شکل‌دهی مناسب به اطلاعات و مصاحبه‌های انجام شده، نیاز به روایت داشتیم که طراحی صحنه و روایت حدود یک ماه طول کشید. معمولاً نوشتن فیلمنامه برای یک مستند معمول نیست، اما ما حدود یک ماه برای نوشتن آن وقت گذاشتیم.
وی با اشاره به اینکه پس از اتمام فیلمنامه وارد مرحله تولید شد، درباره چالش های کارگردانی این اثر گفت: در مجموع حدود 4 ماه است. بیاورید اطلاعات و تحقیق زمان برد و بر اساس فیلمنامه با گروه سازنده به سراغ ضبط کار رفتیم. علاوه بر این، ما برای روایت طراحی شده خود به تصویر نیاز داشتیم و ارائه آن تصویر در شرایط سیاسی و امنیتی لبنان کار دشواری بود.
فضای لبنان فضای امنیتی بود و اصلا امکان فیلمبرداری در آنجا وجود نداشت و حتی دوربین فیلمبرداری را هم بیرون آوردیم، مشکل داشتیم. مثلا یک بار در مسجدی داشتم با گوشی از معماری ساختمان فیلم می گرفتم. و به من به عنوان یک خارجی مشکوک شدند. این مستندساز افزود: لبنان شرایط و محیط سیاسی و اقتصادی خاصی دارد. خاکستر گیج و آسیب پذیر. همچنین موضوع ما شیعه بود و در فیلمبرداری با مشکل مواجه شدیم. مثلاً در لبنان مثل ایران نمی توانید با مراجعه به پلیس مجوز فیلم برداری بگیرید و شرایط فیلمبرداری در لبنان بسیار سخت است. برای همین با بچه های حزب اللهی برای فیلمبرداری رفتیم و گاهی اوقات به دلیل محدودیت ساعت ها فیلمبرداری را متوقف می کردند. لبنان منطقه امنی بود و اصلا نمی شد آنجا فیلمبرداری کرد. یک بار داشتم با گوشیم از معماری یک مسجد فیلم می گرفتم که شک کردند من خارجی هستم. خدا را شکر در این پروژه دوستان حزب اللهی و خانواده سوژه بسیار مهمان نواز و با ما همکاری کردند و توانستیم این اثر را تولید کنیم.
وی با اشاره به اینکه ساخت این مستند 2 هفته به طول انجامید، گفت: تقریباً 4 ماه درگیر تدوین کار بودیم. مراحل تدوین سخت بود چون ملاحظاتی وجود داشت و ما اصرار داشتیم که کار باید کارآمد و بدون عجله ویرایش شود، بنابراین صداگذاری و تدوین را در چند مرحله انجام دادیم. دوستان و تیم ما در طول سفر زحمت زیادی کشیدند و در شرایط سخت کار کردند. گاهی از صبح زود تا پاسی از شب فیلمبرداری و حرکت جا داشتیم
این کارگردان بیان کرد: در تجربه این آثار معمولا کار از فضای هنری دور است، تمام تلاش ما این بود که مستند را به فضای هنری و سینمایی برسانیم و فکر می کنم تا حدودی به آن رسیده ایم. در ادامه موضوع کار ما امام رضایی بود و سعی کردیم آن را روایت کنیم. یو این یک شعار نیست. وفادار بودن به داستان و کار داستان خیلی مهم بود. برو be عمومی نیز یک داستان است. برو وجود اثر را تایید کردند و این جذابیت کار ما بود.
محمدی سرشت در پایان یادآور شد: اکران ها نشان می دهد که بر خلاف تصور رایج، مستند مخاطب دارد و باید فکری کرد تا اکران های گروه «هنر و تجربه» جدی تر شود و مستند کار کند. دیده می شوند. بهتر است.
مستند “من محمدحسن را دوست دارم” به داستانی باورنکردنی الهام بخش شفای یک بیمار سرطانی لبنانی در حرم امام رضا (ع)به) و سرنوشت عجیب او را به تصویر می کشد.
از دیگر عوامل این مستند می توان به مدیر تصویربرداری: علی محمد خانیکی، صدابردار: علی عقیلی، تدوین: ارشاد اسلامی، صداگذاری: مهرداد جلوخانی، موسیقی: مسعود سخاوت دوست، نویسنده: سید محمد محمدی سرشت و حجت بامروت، تهیه کننده: مجتبی احسانی اشاره کرد. و هاشم مسعودی طراح پوستر: مژگان جلیلی، آموزش دیده در موسسه آفرینش های هنری آستان قدس رضوی، مشاور پروژه: محمدمهدی حکیمی.
