توسط ربکا هابرمن، دکتر، همانطور که به استفانی واتسون گفته شده است
بیماری پسوریازیس قابل درمان نیست، اما در حال درمان شدن است. در حالی که همه نمی توانند پوستی شفاف یا مفاصل بدون درد داشته باشند، اما با هر داروی جدیدی که باید آنها را درمان کنیم، اوضاع در حال بهبود است.
داروهای پایدار ما به طور تصاعدی در حال رشد است، که در جایی که یک داروی خاص همه افراد مبتلا به این بیماری را درمان نمی کند، واقعا مهم است.
تشخیص بیماری پسوریازیس نیز راه زیادی را طی کرده است. برای مدت طولانی کمتر شناخته شده بود. فقط در 10 تا 15 سال گذشته است که مردم واقعاً شروع به توجه به آن کرده اند. از آن زمان به بعد، تشخیص آن آسان تر شده است.
داروهای بیولوژیک
درمان بیماری پسوریازیس می تواند دشوار باشد زیرا به طرق مختلف خود را نشان می دهد. التهاب می تواند بر:
- مفاصل شما
- جایی که تاندون‌ها و رباط‌ها به استخوان متصل می‌شوند (به نام آنتز)
- انگشتان دست و پاهای شما
- ستون فقرات شما
- پوست تو
- ناخن های تو
در حالی که ما به بیماری پسوریازیس به عنوان یک بیماری فکر می کنیم، ممکن است بیماری هایی که آن را تشکیل می دهند کمی متفاوت باشند.
بنابراین منطقی است که برای درمان آن به داروهای مختلفی نیاز داریم. داروهای ضد روماتیسمی قدیمی‌تر اصلاح‌کننده بیماری (DMARDs)، مانند متوترکسات، التهاب کلی را هدف قرار می‌دهند تا بیماری را کندتر کنند و از آسیب مفاصل و پوست جلوگیری کنند.
گروه جدیدتری از داروها به نام بیولوژیک اهداف مشخص تری در سیستم ایمنی بدن دارند. آنها پروتئین های خاصی را در سیستم ایمنی شما که باعث التهاب می شوند، مسدود می کنند. تعداد فزاینده ای از این اهداف قابل درمان وجود دارد، از جمله موارد زیر:
- فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF-alpha)
-
اینترلوکین (IL) 12، 17-A، و 23
