آیشمن: صهیونیست ها از سیستم «گتو» نازی ها بسیار خوشحال بودند

به گزارش خبرگزاری اخبار آنلاینروز جمعه 24 آذر 1340، آدولف آیشمن، رئیس اداره امور یهودیان دولت آلمان نازی، از سوی دادگاه ویژه اسرائیل به جرم قتل شش میلیون یهودی و دقیقاً شش ماه بعد، بار دیگر به اعدام محکوم شد. . در روز جمعه 20 خرداد 1341 در بیت المقدس قدس به دار آویخته شد. پس از سقوط آلمان نازی در جنگ جهانی دوم به آرژانتین گریخت. سرانجام پس از چند سال شناسایی و برای محاکمه به اسرائیل منتقل شد. روز پنجشنبه 8 شهریور 1341، سه ماه پس از اعدام آیشمن، این روزنامه گزارش داد که آیشمن در زمان زندانی شدن در اورشلیم (شهر قدس) یادداشت هایی نوشته است که به طور مرموزی آنها را فاش کرده است. ترجمه احمد مرعشی به صورت سریالی منتشر شد. ادامه این یادداشت ها را به نقل از روزشمار (25 شهریور 1341) می خوانید:

اما من با احساس پاسخ دادم: “این روش نمی تواند برای همیشه ادامه یابد. انجام چنین اعمالی بسیار ناراحت کننده بود که حتی جرات تماشای مرگ مسافران یهودی اتوبوس را نداشتم.” جواب نده، او فقط برای مدتی مرا گیج کرد.

شاهد کشتارهای مینسک و لیتزمنشتات برای من شوک عمیقی ایجاد کرده بود. درست است که من نیز در حل مشکل نهایی یهودیان شرکت کردم، اما نمی توانم ادعا کنم که این من بودم که سیستم «گتو» را اختراع کردم، یا یهودیان یک شهر را در یک محله قرار دادم. اگر چنین حرفی زدم باور کنید و بدانید که اغراق نخواهد بود. این خود یهودیان بودند که می خواستند با هم باشند. زمانی که ما در سال 1939 لهستان را اشغال کردیم، یک محله یهودی نشین باز پیدا کردیم. ما فقط قوانین و مقررات جدیدی را وضع کردیم. اطراف محله ها را دیوارها و سیم خاردارها ساختیم و تعداد زیادی یهودی به ساکنان محله اضافه کردیم. یهودیانی که در خارج از گتو وضعیت بهتری داشتند، طبیعتاً از ترک و ادامه زندگی در آنجا ابراز نارضایتی کردند. اما در عوض صهیونیست ها و ارتدوکس ها ابراز رضایت کردند. صهیونیست ها یا طرفداران استقلال قوم یهود راضی بودند زیرا فکر می کردند در یک مکان، زیر یک سقف و در شرایط یکسان باعث اتحاد و همبستگی بیشتر یهودیان می شود.

یک روز دکتر الپستین به من گفت: «دنیای یهودیت و صهیونیسم بسیار خوشحال است که محله یهودی نشین بزرگی در ترزین اشتات واقع در 65 کیلومتری پراگ برای تمرکز یهودیان ایجاد شده است، زیرا زندگی در آنجا امکان عادت کردن وجود دارد. زندگی با هم و احساس همدردی مشترک به نظر من، این گتوها یک مدرسه بزرگ سیاسی برای یهودیانی است که می خواهند در آینده در فلسطین زندگی کنند.

ارتدوکس ها نیز طرفدار محله یهودی نشین بودند زیرا می خواستند یهودیان را به هر وسیله ای که لازم بود از جوامع خود بیرون کنند و آنها را محبوس نگه دارند.

به هر حال، قبل از قیام خونین گتو ورشو، ما مخالف همزیستی یهودیان نبودیم و حتی آن را تسهیل و تایید می کردیم، اما زمانی که قیام خونین گتو ورشو در سال 1943 شروع شد، به اشتباه بزرگ خود پی بردیم و این را هم پذیرفتیم توده عظیمی از مردم که در یک مکان دشمن به حساب می آمدند کاملاً محتاط نبودند.

چند روز پس از آن قیام خونین، بسته ای از هیملر دریافت کردم. وقتی آن را باز کردم، یک آلبوم پر از عکس و یک نامه داخل آن پیدا کردم. آلبوم فوق مملو از عکس های مربوط به قیام گتوی ورشو بود. باید بدانید که قیام یهودیان چنان شدید و پر از ایثار بود که نیروهای آلمانی ساکن ورشو را به وحشت انداخت.

هنوز به یاد دارم که «اس اس» و دیگر نیروهای آلمانی متحمل خسارات بسیار سنگینی شدند، بنابراین توانستند قیام را کاملاً سرکوب کنند. وقتی آن عکس ها را دیدم، هرگز باورم نمی شد که برخی از یهودیان ساکن در یک گتو بتوانند این همه همبستگی، شجاعت، فداکاری و قدرت مقاومت و مبارزه داشته باشند. پس از این شورش ها و حمام خونی که در ورشو شروع کردیم، نیروهای آلمانی مقیم لهستان دستور صریح نابودی همه یهودیان را دریافت کردند و این دستور وحشتناک با چنان دقت و سرعتی اجرا شد که پس از چند ماه حتی یک یهودی هم نشد. در تمام لهستان یافت نشد.

قیام گتوی ورشو باعث شد که یک سری اقدامات پیشگیرانه در همه محله‌های یهودی نشین، اردوگاه‌ها و کارخانه‌هایی که یهودیان مجبور به کار اجباری می‌شوند، اجرا شود. قبل از این قیام همه، از جمله گورینگ، مخالف نابودی یهودیان بودند، زیرا برای اجرای طرح چهار ساله به نیروی انسانی یهودی نیاز زیادی داشت. به همین دلیل به تغذیه یهودیان توجه ویژه ای می شد تا از نیروی کار آنها کاسته نشود.

اما پس از قیام گشتاپوها به یکدیگر گفتند: چه کسی مانند امروز در ورشو یا فاراد قیام دیگری را بر عهده خواهد گرفت؟

لازم به یادآوری است که قیام گتوی ورشو تأثیر زیادی بر مقامات آلمانی ساکن در سایر کشورهای تحت اشغال داشت. آنها یهودیان ساکن در مناطق خود را از قبل سرکوب کردند تا فرصتی برای قیام مجدد نداشته باشند.

من هرگز مستقیماً با اتاق‌های گاز اردوگاه‌های کشتار تماس نداشته‌ام، اما از آشویتس یا مخوف‌ترین مسلخ یهودیان دیدن کرده‌ام. به محض ورود به آنجا، اولین چیزی که من را منزجر کرد بوی نامطبوع گوشت و موهای سوزان هزاران یهودی بود. اما در مورد گاز گرفتن یهودیان که هنوز ادامه دارد چیزی نمی دانم.

ادامه…

۲۵۹