ریوز که یک معلم قدیمی و مدیر مدرسه بود، برای مراقبت از والدینش و شوهر دومش که یک خادم باپتیست بود، پیش از مرگشان بازنشسته شد. در طول همه گیری کووید-19، او گفت: “من در حال توسعه معنویت خود هستم.”

وقتی از او پرسیدم خوش بینی برای او چه معنایی دارد، ریوز گفت: “شما می توانید خوبی ها را در هر موقعیتی ببینید یا می توانید منفی را ببینید. وقتی چیزی آنطور که می‌خواهم پیش نمی‌رود، ترجیح می‌دهم از خودم بپرسم: «از این چه چیزی یاد می‌گیرم؟ من چه نقشی در این کار داشتم و آیا الگوهای رفتاری را تکرار می کنم؟ چگونه می توانم تغییر کنم؟»

در مورد چالش‌هایی که با افزایش سن به وجود می‌آید – از دست دادن دوستان و خانواده، مشکلات سلامتی – ریوز از خوش‌بینی به‌عنوان نگرش «می‌توانم» صحبت کرد که او را ادامه می‌دهد. شما وقت خود را صرف تمرکز بر سلامتی خود یا فکر کردن به دردها و دردهای خود نمی کنید. شما آنها را به عنوان یک واقعیت در نظر می گیرید و سپس آنها را رها می کنید. “یا اگر مشکلی دارید که می توانید آن را حل کنید، نحوه حل آن را پیدا می کنید و به فردا می روید.”

“همیشه چیزی برای سپاسگزاری وجود دارد و شما روی آن تمرکز می کنید.”

گریس هاروی، 100، لاگرانج، جورجیا. هاروی، یک معلم بازنشسته و یک باپتیست فداکار، گفت: “من به دنبال این هستم که تحت هر شرایطی بهترین اتفاق بیفتد.” “شما می توانید با کمک خدا از هر موقعیتی عبور کنید.”

پدر و مادرش که کشاورز و معلمی در جورجیا بودند، به سختی درآمد کافی برای زندگی داشتند. او گفت: «اگرچه شما ما را به عنوان فقیر طبقه بندی می کنید، من خودم را فقیر نمی دانستم. من فکر می‌کردم که خودم را خوشبخت می‌دانم که پدر و مادری بهترین کار ممکن را انجام می‌دهند.»

امروز، هاروی در یک خانه سیار زندگی می کند و در مدرسه یکشنبه تدریس می کند. او هرگز ازدواج نکرد و بچه دار نشد، اما در جشن تولد 100 سالگی خود در اکتبر در محاصره اعضای دوست داشتنی خانواده و دانش آموزان سابقش بود.

او گفت: “بدون داشتن خانواده خودم، توانستم زندگی بسیاری دیگر را لمس کنم.” من از خدا سپاسگزارم که به من اجازه داد تا این مدت زنده بمانم: هنوز هم می‌خواهم در کنارم باشم تا به کسی کمک کنم.»

ران فگلی، 82، شهرستان پلسر، کالیفرنیا. فگلی، فیزیکدان بازنشسته ای که با همسرش در کوهپایه های سیرا نوادا زندگی می کند، گفت: “من نسبت به آینده مثبت هستم، زیرا فکر می کنم در دراز مدت اوضاع بهتر می شود.”

وی ادامه داد: علم بخش بسیار مهمی از زندگی من است و علم همیشه در مسیر صعودی قرار دارد. ممکن است افراد برای مدتی ایده‌های اشتباهی داشته باشند، اما در نهایت آزمایش‌ها و داده‌های جدید به دست می‌آیند و موارد را اصلاح می‌کنند.»

فگلی از باغ کوچکی نگهداری می کند که در آن هلو، گیلاس و گلابی می کارد. ما نمی دانیم قرار است چه اتفاقی بیفتد. هیچ کس این کار را نمی کند،» او به من گفت. اما ما در حال حاضر از زندگی خود لذت می بریم و تا جایی که می توانیم از آن لذت می بریم.

آنیتا لرک، بالای 65 سال، تورنتو. لرک، که از ذکر سن دقیق خود خودداری کرد، گفت: “من یک فرد جوان تر بسیار مشکل بودم.” «برخی از آن‌ها به این واقعیت مربوط می‌شد که والدین من از بازماندگان هولوکاست بودند و شادی بخش عمده‌ای از منوی غذایی آنها نبود. آنها خیلی زحمت کشیدند و من پر از کینه بودم.»

وقتی از او در مورد خوش بینی پرسیدم، لرک توضیح داد که بودیسم را بررسی می کند و یاد می گیرد که مسئولیت افکار و اعمال خود را بپذیرد. او به من گفت: “خوش بینی من یک خوش بینی پرورش یافته است.” من به سراغ کتاب‌هایم می‌روم – آموزه‌های بودایی، تلمود – آنها چیزهای زیادی به من آموخته‌اند. شما با تمام شیاطین خود روبرو می شوید و باغی از خرد و پروژه ها و ارتباطات عاطفی را پرورش می دهید.

لرک، وکیل و کارآفرینی که شعر می نویسد و هنوز هم پاره وقت کار می کند، گفت: در این مرحله از زندگی، “من برای هر لحظه، هر تجربه سپاسگزارم، زیرا می دانم که می تواند هر لحظه پایان یابد.” این به این خلاصه می شود که آیا لیوان نیمه خالی است یا نیمه پر؟ من پر بودن را انتخاب می کنم.»

کاترین استی، 88 ساله، کنکورد، ماساچوست. هنگامی که استی پس از 80 سالگی به یک فانک تبدیل شد، به دنبال راهنمایی بود تا در دهه آینده چه انتظاری داشته باشد. یکی وجود نداشت، بنابراین او نوشت: «هشت‌سالگی: راهنمای عملی برای رها کردن، خوب پیر شدن و یافتن شادی غیرمنتظره».

برای این پروژه، استی، روانشناس اجتماعی و روان درمانگر، با 128 نفر در 80 سالگی مصاحبه کرد. او به من گفت: «هرچه با افراد بیشتری صحبت می‌کردم، خوشحال‌تر می‌شدم. «مردم کارهای جالبی انجام می‌دادند، زندگی جالبی داشتند، حتی اگر با ضررهای زیادی کنار بیایند.

«نه تنها چیزهایی یاد می گرفتم، داشتن این هدف و تمرکز برای من مقدار زیادی شادی به ارمغان می آورد. دید من نسبت به آنچه در دوران پیری ممکن بود بسیار گسترش یافت.»

بخشی از آنچه استی آموخته است، اهمیت این است که “دید درونی خود را از آنچه که زندگی ما باید باشد رها کنیم و نسبت به آنچه واقعاً در حال رخ دادن است باز باشیم.”

به عنوان مثال، پس از عمل جراحی معده در سال گذشته، استی نیاز به فیزیوتراپی داشت و مجبور شد از واکر استفاده کند. او گفت: “من همیشه به خودم افتخار می کردم که فردی بسیار فعال هستم و باید آسیب پذیری خود را می پذیرفتم.” به همین ترتیب، اگرچه دوست پسر 87 ساله او فکر می کرد که دوران بازنشستگی خود را به ماهیگیری در مین سپری می کند، او اکنون نمی تواند به خوبی راه برود و این امکان پذیر نیست.

استی که در یک جامعه بازنشستگان زندگی می کند، گفت: «به این فکر کردم که شما نگرش خود را انتخاب می کنید، و خوش بینی یک نگرش است. “اکنون که 88 ساله هستم، وظیفه من این است که در زمان حال زندگی کنم و باور داشته باشم که اوضاع بهتر خواهد شد، شاید نه در طول عمرم، بلکه چند دهه بعد. زندگی پیروز خواهد شد، جهان ادامه خواهد داشت – فکر می کنم این نوعی اعتماد است.