به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، روزنامه فرهیختگان در گزارشی به تحلیل نتایج دوازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی پرداخت که در ادامه می خوانید؛
با نهایی شدن نتایج انتخابات 11 مارس، امکان بررسی نتایج هم از نظر مشارکت عمومی و هم از دیدگاه منتخبان فراهم شد. مشارکت نهایی در مورد آن چیزی بود که یک یا دو نظرسنجی قابل اعتماد از شرکت‌کنندگان مشخص پیش‌بینی می‌کردند، و ایده پیوستن افراد بلاتکلیف به صفوف مشارکت‌کنندگان محقق نشد. نکته مهم این است که تنها 14 کرسی در تهران تعیین شده و باید منتظر تکمیل 30 نماینده پایتخت باشیم. علیرغم حضور مکرر تهران در انتخابات اسفند 1396، نامزد اول به 600 هزار رای نرسید که یک رکورد منفی برای منتخبان تهرانی است.
در 12 تجربه انتخابات مجلس، نمایندگان منتخب این دور با کمترین آرا در دور اول وارد بهارستان شده اند و با این شمارش با پدیده جدیدی از منظر حمایت مجلس روبرو هستیم. نمایندگان پایتخت برای درک بهتر تعداد آرا کافی است رای محمدباقر قالیباف که با بیش از یک میلیون و 200 هزار رای مردم تهران نفر اول انتخابات مجلس یازدهم بود را با رای سید محمود نبوئیان مقایسه کنید. ، با حدود 600000 رای به عنوان نفر اول در انتخابات اسفند 1402. آیا. یعنی رای نفر اول تهران به نصف کاهش یافته و رای رئیس مجلس تقریبا یک سوم دور قبل است. با نگاهی به نتایج ثبت شده در انتخابات مجلس دوازدهم، تحلیل رابطه دولت فعلی و مجلس آینده شاید مهم ترین چالش سیاسی کنونی باشد. برای حل معمای مشارکت مردمی در انتخابات، تعداد عجیب آرای منتخبان تهرانی و جمع بندی ترکیب نهایی مجلس باید بفهمیم که آیا دولت رئیس جمهور باید از انتخابات 20 اسفند خوشحال باشد یا خیر؟ ?
نگاه اول: انجمن و دولت; گاهی به آسمان نگاه کن!
دولت به عنوان مکانیزم اجرایی کشور که گسترده ترین ارتباطات داخلی و خارجی ایران را مدیریت می کند، بیشترین نیاز را به افزایش مشارکت در انتخابات داشت. دولت بازوی اجرایی کشور است و با مردم، نخبگان و مردم در ارتباط است و زمانی که مشارکت سیاسی به میزان قابل توجهی کم باشد به این معناست که رابطه نهادهای دولتی با صندوق رای عادی نیست و قطعاً بر تمام تصمیمات و اقدامات دولت تأثیر منفی می گذارد. شاید با اقدامات هیأت های اجرایی در حذف تعداد قابل توجهی از کاندیداها در روند بررسی صلاحیت ها (که بعداً در اقدامات شورای نگهبان تا حدودی اصلاح شد) یا برخی تصمیمات وزارت کشور، این فکر تقویت شد. تحلیلگران سیاسی تأیید می کنند که دولت چندان علاقه ای به مشارکت بالا ندارد. اما در ادبیات رسمی و در مواضع متعدد رئیس جمهور از حضور مردم در انتخابات دفاع می شد و حداقل می توان گفت که دولت رئیس جمهور در سطح بالایی از مشارکت دفاع می کرد. به هر حال با توجه به اتفاقات سال گذشته و بررسی روند کلی سیاسی در جامعه نباید انتظار معجزه داشت و میزان مشارکت ثبت شده در انتخابات 20 اسفند مطابق واقعیت است. دولت باید راه های دیگری را برای تقویت مشارکت در پیش می گرفت اما نشد. باید دید برای بهار 1404 تغییری در سیاست ایجاد می شود یا خیر.
نگاه دوم: اقلیت و دولت; بخت آزمایی!
از نظر نتیجه انتخابات، اما برخلاف فضای ایجاد شده، اقلیت سیاسی نسبت به دور یازدهم تقویت شد. تقویت اصلاح طلبان، اعتدالیون و مستقلین در برخی حوزه های انتخابیه به معنای تغییر غافلگیرکننده محور سیاسی مجلس آینده نسبت به مجلس کنونی نیست، بلکه به معنای نسبی است، هم از منظر کیفیت منتخبان و هم از منظر مجلس. از منظر کمیت، وضعیت اقلیت بهبود یافت. از منظر دولت مستقر، این خبر خوبی نیست. در واقع هیچ دولتی نمی خواهد که مخالفان سیاسی اش حتی حداقل قدرت را در پارلمان داشته باشند.
افرادی مانند تاجگردون و پزشکان با گروهی از افراد دیگر با تمجید سیاسی از بی تفاوتی دولت نسبت به این مقوله ها، اگر در مواردی به استقلالی ها نزدیک شوند، می توانند در تصمیم گیری ها تاثیرگذار باشند. تجربه دوره های مجلس نشان می دهد که برخی از افرادی که با نام اصولگرا یا همراه با دولت وارد مجلس می شوند، می توانند در این مسیر تغییر فاز دهند و تکلیف کسانی که از قبل به عنوان مستقل از گروه های سیاسی شناخته می شوند، مشخص است. بر اساس برآوردها، از مجموع 245 نماینده منتخب در دور اول، حدود 75 نفر با برچسب اصلاح طلب یا مستقل وارد مجلس شدند. رقمی که ممکن است در دور دوم افزایش یابد.
دیدگاه سوم: اکثریت و دولت; داشتیم به چی فکر میکردیم؟ چی شد!
اما مهم ترین موضوع دولت بدون شک ترکیب اکثریت مجلس است. از منظر سیاسی پس از عدد نرخ مشارکت که معنای مهم عملکرد سیاست ها و افکار عمومی را روشن می کند، ترکیب برندگان حائز اهمیت است. اینکه چه کسی تا چهار سال آینده در مجلس ایران قدرت را در دست خواهد گرفت، بدون شک برای هر دولتی مهم است. مجلس یازدهم در نگاه اول رابطه خوبی با دولت رئیس جمهور داشت و در نگاه کلی جامعه ایران، دولت و مجلس یکی بود اما با نگاهی دقیق تر به مراکز قدرت نیروهای داخلی. دولت، تلاش کردند تا مجلس بعدی بیشتر با دولت باشد. در رقابت های انتخاباتی ماه های اخیر، ردپای این جریان را می توان به وضوح مشاهده کرد. تا جایی که ادبیات رسانه های نزدیک به آنها نسبت به لیست های رقیب رئیس مجلس کاملاً «فهم» بود. چند روز مانده به انتخابات، در این رسانه ها و در چهره های مطرح به وضوح می توان اعلام «رضایت» از نتایج را مشاهده کرد.
در تحلیل کلی 170 نماینده منتخب اصولگرایان مجلس دوازدهم، احتمالاً می توان منابع قدرت را در اختیار سه جریان اصلی ائتلاف موسوم به شانا (پایداری کمتر)، ثبات و نمایندگان حامی دانست. دولت . در جریان سوم نیز رده های مختلفی از نمایندگان نزدیک به سعید جلیلی، مهرداد بذرپاش، علیرضا زاکانی و… به عنوان نمایندگان حامی دولت حضور دارند. تصمیماتی که این افراد در خصوص انتخاب رئیس مجلس و سایر کرسی های مهم می گیرند قطعاً به روابط قدرت مربوط خواهد شد. این شبح در آخرین ماه قبل از انتخابات روز به روز جسورتر شد. محور وحدت آنها در انتخابات «نه به شانا» یا «نه به قالیباف» بود. دستور زبان آقای حددادال تنها خلأ گفتگوی ایشان با فضای عمومی را با ایجاد عبارت «چنار و چنار» پر کرد. عباراتی مانند «گذر از پدرخوانده ها» با این فضا و ترجمه «نه به قالی بافی» ایجاد شد.
نتایج نهایی 14 کاندیدای پیروز در تهران و 32 نفر راه یافته به دور دوم نشان می دهد که اصولگرایان برای پیروزی بر یکدیگر، یعنی در جنگ «چنار و…» مشارکت مردمی را به قیمت خود کشتند. محاسبه مجدد تعداد آرای نامزدهای راه یافته به مجلس دوازدهم؛ نفر 30 لیست تهران در اسفند 1397 با 1402 رای بیشتر از نفر اول لیست در اسفند 1397، این انتخابات 3 ماه پس از حوادث آبان 1397 و در جریان شوک اولیه ویروس کرونا برگزار شد. یا مثلاً حمید رسایی که در انتخابات امسال تهران سوم شد، در اسفند 1397 با 219 هزار رای در تهران رتبه سی و دوم را کسب کرد و به مجلس نرفت، اما امسال تنها با 485 هزار رای سوم شد. مقایسه آرای منتخبان تهران در یک دوره چهار ساله و چیزی بیشتر از این «غم انگیز» نیست. زیرا گروهی از تاکتیک «کوتاه کردن دیوار» برای عبور از مانع انتخاباتی استفاده کردند. البته نباید «معلولیت عجیب شانا» و اشتباهات مکرر قالیباف که ماشین آلات اصلی حامیان دولت را تشکیل می داد، فراموش کرد.
سوال مهمی که قدرت مرکزی دولت باید به آن پاسخ دهد این است که آیا ائتلاف انتخاباتی دوستانش در انتخابات 20 اسفند 1303 در بهار 1403 کار خواهد کرد یا خیر. اتحاد بین آنها مؤلفه اصلی، تصمیمات راهبردی سیاستمداران ارشد است و از آنجایی که در میان طیف های مختلف اصولگرا و به ویژه برخی از منتخبان کلیدی تهران اختلاف نظرهای جدی وجود دارد، توصیف، تحلیل و پیش بینی آینده دشوار است، اما یک چیز قطعی به نظر می رسد. . : واقعیت های سیاسی آینده اساس همه چیز خواهد بود و استفاده مکرر از ایده «حذف رقیب» نمی تواند دوام بیاورد. از این منظر، جریان هایی که عادت به همزیستی با رقبای خود ندارند و «توتالیتاریسم» در خونشان است، به زودی با اعضای ائتلاف خود به «بن بست ایدئولوژیک» خواهند رسید.
شاید کسی با خواندن این یادداشت بگوید این کلمات چه ربطی به واقعیت اجتماعی ما دارند؟ سوال بیهوده ای نیست. اما در منطق انتخاب کارگزاران سیاسی از طریق صندوق، حتی منتخبان فعلی تهران نیز می توانند با این تعداد رای از قدرت بالقوه مجلس استفاده کنند. بنابراین باید مراقب بود که از «بدتر شدن» اوضاع جلوگیری کنیم، راهی جز استفاده از منطق قدرت سیاسی نداریم. علاوه بر این، خردمندان دولت بهتر از هرکسی می دانند که برای غلبه بر چالش های هولناکی که در اجرا با آن مواجه هستند، نیازی به مجلس ضعیفی ندارند.
۲۷۲۷
