اختلال طیف اوتیسم یک اختلال عصبی رشدی و یک اختلال دائمی و مادام العمر است. این اختلال در سال های اول رشد کودک یعنی قبل از 3 سالگی بروز می کند. کودکان مبتلا به اوتیسم در مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی خود دچار نقص‌های مداوم هستند و رفتارها و علایق محدود و تکراری دارند. در این اختلال عملکرد روزانه کودک دچار مشکل می شود. گاهی اوقات کودک یک یا دو علامت اوتیسم دارد، بنابراین برای تشخیص این اختلال تا سن 3 سالگی صبر می کنیم و سپس آن را تشخیص می دهیم.
سابقه اختلال طیف اوتیسم
تا سال 1960، علائم اوتیسم با علائم اسکیزوفرنی همراه بود زیرا کودکان با خودشان صحبت می کردند. Bleuler اوتیسم و اسکیزوفرنی را برای توصیف علائم مرتبط با اسکیزوفرنی ترکیب کرد. در گذشته، علائم اوتیسم با سایر اختلالات مرتبط بود. برای اولین بار در سال 1900، واژه ATOUS به معنای خود، که یک کلمه یونانی است، برای توصیف علائم اوتیسم استفاده شد، اما اوتیسم هنوز به شکل فعلی آن صحبت نشده بود.
در سال 1940 توجه بیشتری به علائم اوتیسم معطوف شد. همانطور که در سال های اخیر پیشرفت کردیم، علائم اوتیسم به شکل ویژه تری بررسی، آزمایش و مشاهده شد. امسال علائم این پسر به دقت بررسی شد و مشخص شد که این یک اختلال عاطفی و اجتماعی است اما همچنان اوتیسم است. به شکل فعلی مورد بحث قرار نگرفت. پس از این، کانر این علائم را برای توضیح رفتار انزواطلبانه کودکان در طیف اوتیسم بررسی کرد و در نهایت هانس اسپرگر اختلالی به نام آسپرگر را شناسایی و نام برد. تا چند سال پیش در بین اختلالات اختلال آسپرگر داشتیم، اما اکنون اختلال طیف اوتیسم را مطرح می کنیم.
اختلال طیف اوتیسم؛ غیر قابل درمان
یکی از علل اختلال طیف اوتیسم، عوامل ژنتیکی از جمله تغییرات در برخی ژن ها و والدینی است که حامل یک یا چند مورد از این تغییرات ژنتیکی هستند، اما این تغییرات ژنتیکی به تنهایی نمی تواند باعث اوتیسم شود. عوامل محیطی مانند سن والدین، بارداری و زایمان، وزن کم هنگام تولد، سابقه عفونت های ویروسی در مادر، عدم تعادل متابولیک، قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین و سموم محیطی و قرار گرفتن در معرض اسید جنین داروهای والپروئیک یا تالیدومید ممکن است از دیگر علل این بیماری باشند. .به اختلال طیف اوتیسم.
واکسیناسیون، آموزش ضعیف و خوردن برخی غذاها در دوران بارداری دلیل اختلال طیف اوتیسم نیست. یک درصد از جمعیت جهان یا بیش از 75 میلیون نفر مبتلا به اوتیسم هستند و از هر 36 تولد، یک کودک در طیف اوتیسم قرار دارد. تا به امروز هیچ درمانی برای اختلال طیف اوتیسم یافت نشده است.
17 درصد از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم از اختلال وسواس فکری- جبری رنج می برند. 56 درصد مبتلا به ناتوانی ذهنی هستند. از 30 تا 50 درصد اختلالات آنها با کمبود توجه و بیش فعالی همراه است. 20٪ تشخیص صرع دریافت می کنند. 79.3 درصد نیز ممکن است علائم گوارشی داشته باشند.
نقص در ارتباطات و تعاملات اجتماعی و الگوهای رفتاری محدود و تکراری. دو علامت اختلال اوتیسم
یکی از علائم اصلی اختلال طیف اوتیسم ارتباطات و تعاملات اجتماعی است و این علامت جزء لاینفک تشخیص اختلال طیف اوتیسم است. کودکان مبتلا در تعامل اجتماعی-عاطفی و در اشتراک گذاری علایق، احساسات و عواطف خود دارای نقص هستند. این کودکان قادر به شروع یا پاسخگویی به تعاملات اجتماعی نیستند و نقص در رفتارهای ارتباطی غیرکلامی نیز مشاهده می شود.
کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم از تماس چشمی اجتناب می کنند و نمی توانند تماس چشمی را حفظ کنند. کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم که معمولاً در حال رشد هستند، تا 9 ماهگی به نام خود واکنش نشان نمی دهند. تا 12 ماهگی آنها بازی های تعاملی ساده ای مانند دالی و موش را انجام می دهند و تا این سن استفاده محدودی از حرکات ساده دارند، به عنوان مثال بدون تکان دادن خداحافظی.
در 15 ماهگی علایق مشترکی با دیگران ندارند، مثلاً شیئی را به دیگران نشان می دهند که به آنها علاقه دارد. در 18 ماهگی نمی توانند از انگشت اشاره خود برای نشان دادن چیزی استفاده کنند. در سن 24 ماهگی قادر به درک احساسات دیگران نیستند. تا 36 ماهگی به کودکان دیگر توجه نمی کنند و نمی توانند با کودکان دیگر بازی کنند. آنها در 48 ماهگی در طول بازی خود را بیش از یک معلم یا یک ابرقهرمان تظاهر نمی کنند و در واقع از بازی نمادین ناتوان هستند.
یکی دیگر از علائم اختلال طیف اوتیسم، الگوهای رفتاری محدود و تکراری است که شامل حرکات کلیشه ای یا تکراری، اصرار بر الگوهای رفتاری، پایبندی غیر منعطف به روال، علایق بسیار محدود و ثابت و دلبستگی شدید به اشیاء غیرعادی است.
علاوه بر تکراری بودن این رفتارها، کودکان در طیف اوتیسم به این رفتارها و الگوها چسبیده و بسیار وابسته هستند. کودکان مبتلا اغلب اسباب بازی ها یا اشیاء دیگر را در صف می چینند و با تغییر ترتیب ناراحت می شوند. این کودکان مبتلا به اکولالیا هستند. یعنی کلمات یا عبارات را بارها تکرار می کنند.
کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بازی های غیرعادی دارند. یعنی همیشه به همین شکل با اسباب بازی ها بازی می کنند و روی قسمت هایی از اسباب بازی ها مثلا چرخ ماشین تمرکز می کنند. این کودکان در برابر تغییرات مقاومت می کنند و با تغییرات جزئی ناراحت می شوند. آنها علایق وسواسی دارند و از روال های تکراری پیروی می کنند.
کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم حرکات بدنی تکراری دارند، یعنی دست و بدن خود را تکان می دهند یا به صورت دایره ای می چرخند که اغلب برای کاهش اضطراب خود انجام می دهند. این کودکان دارای حساسیت حسی هستند. این بدان معنی است که آنها واکنش های حسی غیر طبیعی به صدا، بو، طعم، ظاهر یا احساس اشیا دارند.
کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است علائم دیگری نیز داشته باشند، از جمله تأخیر در مهارت‌های زبانی و حرکتی، تأخیر در مهارت‌های شناختی یا یادگیری، رفتار بیش‌فعالی، تکانشی یا بی‌توجهی، صرع یا اختلال تشنج، عادات غذایی و خواب غیرعادی، مشکلات گوارشی، عاطفی و… مشکلات عاطفی غیر معمول واکنش های خلقی، اضطراب بیش از حد، استرس یا نگرانی و فقدان ترس یا ترس فراتر از انتظار.
سه سطح اختلال طیف اوتیسم
فرد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بر اساس شدت اختلال و میزان حمایتی که در زندگی روزمره خود نیاز دارد به سه سطح تقسیم می شود. در سطح فردی، شما نیاز به حمایت دارید. این خفیف ترین سطح است و فرد در این سطح بیشترین عملکرد را دارد. کودک مبتلا در درک نشانه های اجتماعی و ایجاد و حفظ روابط شخصی و اجتماعی مشکل دارد. او می تواند جملات کامل را بفهمد و صحبت کند، اما در مکالمه با افراد دیگر مشکل دارد. شما رفتار انعطاف ناپذیری را تجربه می کنید و در جابجایی بین وظایف، سازماندهی و برنامه ریزی مشکل دارید. او در یافتن دوستان موفقیت چندانی نداشت. در تلاش برای چیزهای جدید مشکل دارد. استقلال آنها به اندازه سایر افراد هم سن و سال آنها رشد نمی کند.
در سطح دو نفره، به حمایت قابل توجهی نیاز دارید. این سطح به عنوان اوتیسم کلاسیک شناخته می شود. در این سطح، فرد در ارتباطات اجتماعی خود دارای چالش های آشکاری است. ممکن است در کنار آمدن با تغییرات روتین مشکل داشته باشید که می تواند منجر به رفتارهای چالش برانگیز شود. کسانی که از آن رنج می برند رفتارهای تکراری یا کلیشه ای انجام می دهند که می تواند انجام آن را در موقعیت های خاص دشوار کند. آنها علایق محدودی دارند، از کلمات به روش های محدود استفاده می کنند و در درک ارتباط غیرکلامی مشکل دارند.
در سطح سه فرد آسیب دیده، آنها نیاز به حمایت بسیار مهمی دارند. این افراد دارای چالش های جدی در ارتباطات اجتماعی و رفتار بسیار انعطاف ناپذیر هستند. آنها غیرکلامی خواهند بود یا فقط از چند کلمه قابل درک استفاده می کنند. شروع تعامل اجتماعی و پاسخگویی به دیگران در آنها بسیار محدود است و به صورت غیرعادی و تنها برای ارضای نیازهای فوری با دیگران تعامل دارند. آنها انعطاف‌ناپذیری قابل توجه و دشواری شدیدی را در مواجهه با تغییرات روتین و رفتارهای محدودکننده یا تکراری نشان می‌دهند. ممکن است برای آنها تغییر تمرکز از یک فعالیت به فعالیت دیگر دشوار باشد و باعث ناراحتی قابل توجهی شود.
تفاوت بین سندرم نوزاد دیجیتال و اختلال طیف اوتیسم
سندرم نوزاد دیجیتال در کودکانی که ساعات زیادی در طول روز از وسایل الکترونیکی و دیجیتالی استفاده می کنند دیده می شود. این سندرم بیشتر در کودکان زیر دو سال با استفاده زیاد از وسایل الکترونیکی مانند تلفن، تلویزیون و تبلت بروز می کند.
کودکان مبتلا به این سندرم علائمی شبیه به اختلال طیف اوتیسم دارند، به همین دلیل است که گاهی اوقات آنها را با این اختلال اشتباه می گیرند، در حالی که با دور نگه داشتن ابزارهای دیجیتال از کودک می توان از سندرم نوزاد دیجیتال پیشگیری کرد.
