یک ماه پس از عملیات الاقصی که اسرائیل 1500 نفر را کشت و 220 نفر را به اسارت گرفت و تاکنون 10000 نفر از آنها را که اکثراً زن و کودک بودند کشته است، تظاهراتی در نقاط مختلف جهان برگزار شده است. اما در تهران شاهد چنین جلساتی نبوده ایم. در حالی که ایران به عنوان مهم ترین حامی فلسطین شناخته می شود و با تحمل شدیدترین تحریم ها بیشترین هزینه را برای آن می پردازد.
به گزارش عصر ایران، تظاهراتی که منحصر به استانبول، امان و جاکارتا، لندن، پاریس و حتی نیویورک نیست، شاهد تجمعات زیادی بوده است که به جای همفکری با رهبران غربی، رفتار اسرائیل را از منظر انسانی محکوم کردند و خواستار پایان دادن به آن شدند. به قتل‌ها و رفتار اسرائیل را مغایر با ارزش‌های غربی دانسته‌اند.
این در حالی است که عده ای از خود پرسیده اند که چرا در تهران به غیر از جلساتی که به دعوت شورای هماهنگی سازمان تبلیغات اسلامی و با حضور عده ای خاص از شهروندان برگزار شد، شاهد شور و نشاط و خشم شهرک نیستیم. ? یک پاسخ می تواند این باشد: آیا کسانی که به دعوت نهادهای رسمی در راهپیمایی شرکت کردند از مریخ آمده اند؟ آنها هم از همین مردم هستند.
بله، اما وقتی از مردم صحبت می کنیم، منظور همه شهروندانی است که تنوع آنها را به بهترین نحو در پوشش زنان می توان دید: با حجاب یا بی حجاب، حزب اللهی و غیر حزب اللهی و انواع و اقسام افرادی که مانند سایر پایتخت ها از نگاه کردن خسته شده اند. . مردم در غزه می میرند و فراتر از هر ایده آلیسم سیاسی یا مذهبی، می خواهند به کشتارها پایان دهند.
که از یک زاویه به موضوع نگاه می کند. شنیدم یکی می گفت «چون ایرانی ها با اعراب مشکل دارند» یا «به دلیل اینکه ما شیعه هستیم و مردم غزه سنی هستند». در حالی که عرب های زیادی در خود ایران زندگی می کنند و دیدگاه شیعه و سنی در ایران قوی نیست، واقعیت این است که دختران و پسران شیعه و سنی ازدواج می کنند و حتی عروس اذان معروف شیعه، مرحوم موذن زاده اردبیلی، ازدواج می کند. یک سنی اوست که با دو شهید ملا علی زنده مانده است. البته از منظر یک مدرنیست، سؤال اصلی غیرقابل توجیه و حتی مشکوک است زیرا خارجی ها به آن پرداخته اند. شاید بگویند: مردم؟ ما مردم خوبی هستیم! آیا افراد دیگری غیر از ما هستند؟ به قول سرکار خانم: این مملکت متعلق به حزب الله است و البته کسانی که حزب اللهی نیستند ابتدا باید مالکیت خود را ثابت کنند و سپس در خیابان ها حاضر شوند و در حمایت از فلسطین تظاهرات کنند.
از منظر یک منتقد، وقتی در خیابان امکان ابراز نظر اعتراضی در مورد مشکلات خود را نداریم، طبیعتاً در مورد فلسطین هم اظهار نظر نمی کنیم. این توجیه حامیان احمدی نژاد برای سکوت او در قبال جنایات غزه است.
برخی معتقدند جامعه ایران 45 سال است که از تبلیغات درباره فلسطین اشباع شده و حساسیت خود را از دست داده است. عده ای آن را لجاجت می دانند و می گویند رابطه بخشی از مردم با حکومت آنقدر شدید شده که فلسطین که آسان است، اگر بگویند روز است، بپرسند چه روزی؟!
یکی از دوستان به نقل از پسرش می گوید: یک روحانی که در دانشگاهش دروس عمومی تدریس می کند، مدعی است که اکثریت مردم با حجاب و حتی حجاب اجباری مشکلی ندارند، اما رفتار اقلیت مخالف بیشتر به چشم می خورد. دختر تازه وارد دهه 80 می گوید: حاج آقا! پس چرا وقتی مطمئن هستید که اکثریت آرا را دارید، همه پرسی برگزار نمی کنید؟ پاسخ می دهد: نکته همین است. وقتی رفراندوم میاد، همون زنی که به پدر یا شوهرش احترام میذاره یا خودش رو حفظ میکنه، رای منفی میده پس گیر میکنه!
یعنی می گوید در دل موافق است اما در دل مخالف است و تاریخچه حمایت از فلسطین را نیز می توان این گونه در نظر گرفت.
همچنین این عقیده وجود دارد که اطلاعات مردم در مورد فلسطین صحیح نیست و اغلب نمی دانند که دولت فعلی توافقنامه اسلو را زیر پا گذاشته و شهرک سازی را آغاز کرده است و این نیز از نظر اروپا تخلف است و فکر می کنند. حمایت از فلسطین و غزه در راستای نابودی اسرائیل است و نمی‌دانند که تندروها در اسرائیل با همین 22 درصدی که اختصاص داده مشکل دارند و اگر بدانند می‌توانند در حمایت از یک سرزمین تظاهرات کنند. دو دولت
علاوه بر این نظرات، لازم به یادآوری است که این داستان جدید نیست. حمله آمریکا به عراق در نقاط مختلف جهان نیز محکوم شد، اما در تمام این مدت (1 تا 18 آوریل 2018) ایرانیان طولانی ترین تعطیلات نوروزی 100 سال اخیر را سپری کردند. سال که تمام شد، صدام سر کار بود و وقتی از مرخصی برگشت، زمین خورده بود!
بعد از 18 روز و برای اینکه طومار خالی نماند، البته بعد از نماز جمعه تهران در میدان فلسطین تجمع کردند و علیه تجاوزات آمریکا و انگلیس سرود خواندند و جالب اینکه در در پایان تکبیر ادامه دادند: مرگ بر صدام یزید کافر! در حالی که آمریکا و انگلیس برای سرنگونی صدام یزید کافر دست به دست هم داده بودند و اندکی بعد با به دار آویختن او این شعار را محقق کردند!
همه ما کم و بیش آنها را می شناسیم. اما تاریخ را می توان از زاویه دیگری دید اگر براندازان نجنگند! در پاریس، لندن و نیویورک، معترضان انزجار خود را از اسرائیل و جنایات آن، به ویژه جناح قاتل نتانیاهو اعلام می کنند و از دولت های خود انتقاد می کنند. اما در ایران خیال مردم راحت است که از رهبری گرفته تا دیگر مقامات، از فلسطینی ها حمایت می کنند و البته مراقب هستند که ایران را وارد جنگ نکنند که این آرزوی نتانیاهو است.
بنابراین، درست است که جبهه پایداری و تندروهای جنبش راست نمی توانند یک جلسه عمومی بزرگ در حمایت از مردم غزه برگزار کنند، چه رسد به اینکه دیگران را دعوت کنند که بیایند، زیرا پایگاه رأی دهندگان آنها در هر انتخابات، چه رقابتی و چه رقابتی، از نوع 98 و 1400 واضح و درست است که ماهیت تظاهرات مردمی در کشورهای دیگر و حتی استانبول با تظاهراتی که شورای هماهنگی در تهران ترتیب داده است متفاوت است، اما مقایسه ای که مردم پس از مسابقه فوتبال 2048 تشویق کردند. و حالا سکوت درست نیست.
زیرا در آن زمان شادی از باخت تیم اسرائیلی نیز نوعی مخالفت با دولت بود که اگرچه سفارت رسمی به اسرائیل نداده بود، اما رابطه داشت.
کم نیستند ایرانیانی که با دیدن تصاویر تخریب خانه ها و مرگ زنان و کودکان غزه اندوهگین می شوند و برای صلح در این سرزمین لحظه شماری می کنند اما جایی برای اظهار نظر نمی یابند.
فضا آنقدر خالی شده که دیگر جایی برای صداهای دیگر نیست و نتانیاهو چه کسی را دوست دارد جز آن گروه شرم آور که فقط می خواهند ایران در جنگ شرکت کند و صلح را به هم بزند و هر طور که می خواهد ماست و دنیا را خدمت کند؟ حتی اگر ورطه ای از ماست سفید با دریایی از خون سرخ در بین آن نباشد.
روحیه ایرانی از هیچ گرایشی هرگز به گونه ای نیست که هر چقدر هم از استخدام افراد غیرمتخصص، انحصارطلبی، گرانی، تورم و برگزاری انتخابات غیررقابتی ناراضی باشد، با چشم پوشی از جنایات اسرائیل این نارضایتی را ابراز کند.
ایران سرزمین عارفانی است که از ابوسعید ابوالخیر گرفته تا سنایی و غزنوی و سپس مولانا عشق بیشتری به دین محمدی (ص) تزریق کردند و چهره پر مهر خداوند را به عاشقی تبدیل کردند.
هیچ ملتی اینگونه با مرگ و خون و افراط گرایی روبرو نشده و بر مظلوم فلسطین خون فریاد می زند و آیا حتی خارج از شورای هماهنگی دعوت شده که ملت نرود؟ چرا خودجوش نیست؟ آنها علاوه بر اینکه مردم را در دام نان، اجاره خانه و سیاست گرفتار کردند، می خواستند بر دولت های خود در پاریس، لندن و استانبول فشار بیاورند. الحمدلله در این بند چیزی کم نداریم.
امروز حتی اکثریت فارسی زبانانی که در اسرائیل صحبت می کنند جنایات نتانیاهو را توجیه نمی کنند و در نهایت حماس را مقصر می دانند گویی ماجرا از 15 مهر شروع شده است!
فروپاشی اعتبار رسانه هایی که در این مدت اقدام به تطهیر اسرائیل کردند نیز بهترین گواه است.
