نادیا زکالوند: «لارنس ون وزنهو» در سال 1993 در شرکت مخابرات فرانسه مشغول به کار شد و پس از مدتی به یکی از شرکت های زیرمجموعه منتقل شد. خانم لارنس از بدو تولد از همی پارزی (فلج بخشی از عضلات بدن) و صرع رنج می برد. در شرکت مخابرات به او پیشنهاد شغلی را دادند که با شرایط پزشکی او سازگار باشد. اما زمانی که 9 سال بعد به شرکت دیگری منتقل شد، کاری به او پیشنهاد نکردند که با مشکلات جسمی اش سازگار باشد و آن شرکت فقط 20 سال به لارنس دستمزد داد و از او انتظار انجام کاری نداشت. با وجود شکایت لارنس از مقامات شرکت، این روند همچنان ادامه دارد.
لارنس و وکیلش بر این باورند که شرکت حقوق کامل او را به لارنس می پردازد بدون اینکه چیزی به او پیشنهاد دهد که او را مجبور به ترک شغل کند. در واقع او با لارنس با تحقیر رفتار می کند.
به همین دلیل لارنس در نهایت تصمیم گرفت از مدیران این شرکت به دلیل تبعیض هایی که در رابطه با وضعیت جسمانی اش در حق او وجود داشت شکایت کند.
به گفته وکیل لارنس، داشتن شغل برای یک فرد معلول به معنای داشتن موقعیت اجتماعی، شناخت و روابط اجتماعی بین او و جامعه اش و رفتار مدیران این شرکت با لارنس است که او را 20 سال تقریباً از کار محروم نگه داشته است. تا اینکه او را مجبور به رفتن کردند. واقعا شرکت کردن بی انصافیه
از سوی دیگر، شرکتی که این زن در آن کار می کند، اعلام کرد که برای حفظ موقعیت اجتماعی این زن، حقوق کامل او را به او داده اند و حتی چندین بار به او وام بلاعوض داده اند. علاوه بر این، چندین بار سعی کردند به او شغل مناسبی را پیشنهاد دهند، اما او همیشه در مرخصی استعلاجی بود.
آبنما:
